Feministische ‘Bogota noir’ schetst somber beeld Colombia

We maken kennis met Claire, een psychotherapeute die aan het begin van het boek al 59 is. En met Karen, een jonge moeder die in een schoonheidssalon in de grote stad werkt en daarvoor haar zoontje moest achterlaten. Om beurten vertellen ze hun verhaal. Vanzelfsprekend krijgen die verhalen met elkaar te maken. Maar dat is pas later.  

We volgen hoe Karen als alleenstaande moeder probeert te overleven. Trophy wives, tv-presentatrices, ze laten zich door Karen waxen, masseren en verwennen in de nogal ranzige schoonheidssalon waar ze werkt.  

‘Ze keek aandachtig naar alle dames met hun pluizige, op stijfgeklopt eiwit lijkende kapsels, hun katoenen mantelpakken en hun fragiele lichamen.’  

Je kan bijna voelen dat de auteur geen fan is van deze optutterij. ‘Ergens las Karen dat tweederde van de vrouwen een Brazilian wax nemen omdat hun man dat wil, niet omdat ze het zelf zo nodig vinden.’ Dan wordt een jonge klant van Karen vermoord, kort nadat ze bij haar is behandeld. Was de dader de veel oudere vriend waarover het meisje aan Karen vertelde?  

De moeder van het meisje komt op bezoek. En dan de politie. En dan allerlei onderwereldfiguren. De verwikkelingen worden duisterder en duisterder. Je voelt al: dit gaat niet goed aflopen. Dat het allemaal niet loodzwaar wordt, sterker nog, dat het spannend en interessant blijft, is te danken aan het talent van de auteur - en aan de rake vertaling van Mia Buursma. En aan Melba Escobar De Nogales zelf. Want observeren, daar weet deze auteur wel raad mee:  

Er komen wel mannen voor in dit boek, maar zij zijn meer schimmen op de achtergrond. De boodschap is duidelijk: het zijn de vrouwen die samen moeten proberen Colombia er weer bovenop te krijgen nadat de kerels er een puinhoop van maakten. En geef Escobar ’s ongelijk: legerbazen en drugskoningen maken in dat land de dienst uit, vrouwenhaat is zo ongeveer geïnstitutionaliseerd in de wet en van een rechtsstaat is nauwelijks sprake. In interviews gaat Escobar, die tot vervelens toe wordt gevraagd of ze familie is van de Netflix-drugsbaron (nee) daar altijd goed over los. “We kennen Colombia vanuit het macho-perspectief. Het is hoog tijd dat vrouwen hún versie van het land vertellen.”  

Auteurs met een missie - dat leidt nog wel ‘ns tot drammerige aanklachten. In die kuil valt Escobar niet. Integendeel zelfs. Dit is een boek zo vol dreiging en spanning dat je je als lezer net zo oncomfortabel gaat voelen als de vrouwen uit het verhaal, en dat was precies de bedoeling. Hoe mooi zou het zijn als de plannen om van de deze geslaagde feministische thriller ook een serie te maken, bewaarheid zouden worden.