Rauwe taal en verwarring

Gian Posthumus is een eersteklas chagrijnige klootzak. Dat zijn depressie daar aan meespeelt en de psychologen die hem niet begrijpen, is een tweede.
Hij verzand steeds meer in slecht zorgen voor zichzelf, geen dagritme, alcohol en sigaretten en creëert een tweede dimensie/tijdlijn voor zichzelf. Maar of dit nu echt klopt en wat er nu werkelijkheid is? Hij weet het zelf inmiddels ook niet meer.
En wie is Kato?

Koen PH Romeijn heeft met dit boek een pijnlijk onderwerp aan de kaak gesteld. Depressiviteit met waanbeelden. Depressie word tegenwoordig nog steeds weggewuifd als iets onschuldigs 'ach, ik ben ook wel eens neerslachtig of in een dip geweest'. Als je daadwerkelijk tegen de rand of over de rand van een depressie hebt gezeten en eventueel waanbeelden hebt gehad, zal dit een herkenning zijn. Zo niet, dan hoop ik dat het wat duidelijkheid schept in die duisternis. Het is niet maar even neerslachtig zijn of een in een dip zitten. Het is veel dieper en duisterder.
Koen gebruikt 'rauwe' taal. Je zit in het hoofd van de hoofdpersoon Gian. Daar is geen onduidelijkheid over. Met korte zinnen en een duidelijk beeld over wie hij is en wat hij doet. En ook zijn overwegingen en beweegredenen komen naar voren. De overgangen zijn soms wat verwarrend, omdat het perspectief lijkt te veranderen, maar even later toch weer niet.. Wat voor mij duidelijkheid schepte over de warboel en chaos in het hoofd van Gian.
"Sores" is met geen enkele mogelijkheid te vergelijken met Koen zijn eerste boek "De Stropploeg", echter heeft hij daar ook een rauw en ruw karakter in zitten. Verder is het compleet anders opgebouwd en geschreven.
Met "Sores" zit Koen meer aan de columnkant. Als je bekend bent met zijn columns, kan je de snoeiharde taal en onderliggende betekenis herkennen.
Wat een aangename verrassing was: het gedicht wat Gian had geschreven. Dat raakte me diep.
Ondanks dat het boek me niet helemaal bracht wat ik had verwacht, is het zeker 3,5 sterren waard!