Zwarte veren

...
De vrij rustige opbouw van dit boek is een goede zaak – er zijn namelijk vrij veel nieuwe personages en samen met de niet alledaagse samenstelling van Anne Bishop’s wereld zou deze verse aanvoer van namen en feiten een grote overrompeling kunnen zijn. Doordat de schrijfster voor dit geleidelijke verloop heeft gekozen wordt je als lezer niet bedolven. Het word niet één grote onduidelijke chaos. Al is er uiteraard wel iets meer concentratie vereist dan bij een luchtige chicklit.

Ik ben heel blij dat er nog steeds geen sprake is van een instant-love. Meg krijgt de tijd om een weg voor zichzelf te zoeken in deze nieuwe manier van leven, ze krijgt de kans om zichzelf te leren kennen en Simon kan die tijd goed gebruiken om alle verwarrende signalen te ontcijferen. Wat voor hem vanzelfsprekend lijkt is dat niet voor Meg en omgekeerd is dit evengoed van toepassing.
Niet altijd even handig voor hen beide, maar het zorgt wel voor grappige situaties en maakt de ontwikkeling van hun relatie geloofwaardiger.
....
Ik hou van Anne Bishop’s schrijfstijl, van de nieuwe wereld die ze heeft uitgewerkt, van het feit dat in dit verhaal de liefde niet primeert, van de verschillende perspectieven waardoor je zowel de Anderen, als Mensen en Meg beter leert kennen, … Dat het boek veel te kort leek en ik me nu reeds afvraag wanneer de vertaling van het volgende deel zal verschijnen bewijst het al … ‘Zwarte veren’ heeft ervoor gezorgd dat ik een nog grotere fan ben geworden.