De duistere fae

Voor wie het nog niet wist … ik hou van Julie Kagawa’s boeken. Haar Iron Fey-serie is één van de weinige reeksen die me meteen wist te overtuigen. Kagawa beschikt immers over het talent om een hele fantasywereld zo uit te werken dat je er als lezer helemaal in lijkt te verdwijnen.

Nadat de Winterprins deze reeks had afgesloten was ik dan ook heel blij toen de ‘Blood of Eden’-serie uitkwam. Dankzij deze boeken kon ik immers nog meer van haar avontuurlijke verhalen genieten. Toen ik vervolgens hoorde dat er een spin-off kwam van de Iron Fey-serie was ik erg gelukkig maar tegelijkertijd een beetje bang dat het zou tegenvallen. Gelukkig bewees ‘De verloren prins’ dat deze spin-off ontzettend goed meeviel. Opnieuw trokken we naar Nimmernimmer maar dit keer was het Ethan, Meghan’s jongere broer die ons mee op sleeptouw nam en dat zorgde voor een heel andere invalshoek.

Ethan heeft Nimmernimmer nog maar net ingeruild voor de menselijke wereld wanneer hij terug rechtsomkeer moet maken. Langs verborgen sluipwegen en mistige nevels komen we dankzij ‘De duistere fae’ terug in de magische wereld terecht die Julie Kagawa opnieuw erg beeldend omschrijft. Zo zie ik nog steeds het bevroren bos van het Winterhof voor me als een prachtig winterlandschap met mooie maar lugubere details.

Dit keer duurt het wat langer vooraleer we een aantal bekende gezichten opnieuw zien verschijnen. De spanning is echter wel meteen opnieuw aanwezig en weet je als lezer gekluisterd te houden. Ik vond Meghan een leuk personage, maar haar broertje ligt me nog beter. Hij is veel directer en laat zich niet zomaar overdonderen door alle verrassingen waarmee de fae hem overladen. Bij zijn zus was dit wel het geval (wat ik haar trouwens absoluut niet kan kwalijk nemen) en hierdoor duurde het iets langer vooraleer ze sterk genoeg in haar schoenen stond om niet met zich te laten sollen. Keirran heeft dit probleem echter niet. Als van kindsaf aan is hij op de hoogte van het bestaan van de fae en hun geniepige trucjes. Hij laat zich dan ook minder snel vangen én zal zeker niet zomaar over zich heen laten lopen.

Eigenlijk snap ik niet hoe ik één van Kagawa’s steeds aanwezige elementen kon vergeten. Tijdens het lezen storm je in snelvaart op de ontknoping af én ja hoor bij het spannende einde wacht de schrijfster ons op met een cliffhanger. Nu maar hopen dat we niet al te lang moeten wachten op het volgende deel in de Call of the Forgotten serie.

Ik vond ‘De duistere fae’ nog beter dan zijn voorganger. Niet enkel is het een spannend verhaal, het boek bevat schijnbaar nog meer actie, sterke personages, een groot aantal mytische wezens, een duistere dreiging die het verhaal lijkt te infiltreren én een hoog tempo waardoor je het idee krijgt dat je zelf een race tegen de tijd meemaakt. Voeg daar nog de beeldende schrijfstijl aan toe die we van Julie Kagawa gewoon zijn en het zal je niets verbazen dat de schrijfster mijn aandacht ook dit keer zonder probleem kon vasthouden.