Het blauw van de baai

...
De verhalen zijn leuk, luchtig en tussen de dramatische stukjes door brengen de Quinns je vaak aan het lachen. Toch overviel me soms het gevoel dat het iets te veel herhaling is. Ik vind alle vier de verhalen vermakelijk maar zou zelf aanraden om er iets meer tijd tussen te laten wanneer je ze wil lezen. Zo bevatten de boeken iets teveel cliché’s. Hoe de broers steeds hun ware liefde tegenkomen in het kleine dorpje waar ze opgroeiden bijvoorbeeld. Er komen zelfs een aantal tegenstrijdigheden aan bod zoals Seth’s reactie op Gloria’s terugkeer …

Het hele gedoe rond Gloria Lautner duurde bovendien iets te lang. Niet zozeer in dit boek alleen – maar doorheen de hele serie. Dat ze blijft terugkomen past misschien wel bij haar karakter, maar hoe er mee wordt omgegaan in dit boek past niet bij de vertrouwensband die de Quinn-familie heeft. Vier boeken lang wordt er gefocust op hoe sterk de band is tussen de Quinn-broers. Dat ze er voor elkaar zijn wanneer je één van hen kwaad doet. Daarom kwam het ook een beetje gek over dat Seth zijn broers in het ongewisse laat. Persoonlijk vond ik de manier waarop de familieleden dichter naar elkaar toe groeien een veel aangenamere rode draad dan de steeds opnieuw terugkerende Gloria. Die hele kwestie had gerust wat sneller opgeborgen mogen worden.

Het zijn net die kleine dingen en het gevoel van herhaling die ervoor zorgen dat ik de Chesapeake Bay Saga leuk leesvoer vind maar niet meer dan dat. Ze missen net dat iets dat er voor zorgt dat een boek het trapje van ‘gewoontjes’ overstijgt. Toch kan ik niet ontkennen dat ik het leuk vond om deze serie te lezen. Al zou ik achteraf gezien toch iets meer tijd tussen de boeken inlassen. Nu las ik ze immers vrij kort na elkaar én dan vallen al die gelijkenissen uiteraard nog meer op.