Het Rosie Effect

...
Ik hou ontzettend veel van het feit dat de schrijfstijl van Graeme Simsion zo mooi aansluit bij het hoofdpersonage uit zijn boeken. ‘Het Rosie Effect’ bevat immers veel typische Don-lijstjes. Opsommingen, verklaringen, prioriteiten, argumenten, afwegingen, schema’s, … je kan het zo gek niet bedenken of Don Tillman heeft er een lijstje van gemaakt. Rosie bezorgt hem dan wel meer inzicht in bepaalde zaken én stelt hem soms op de proef – een vos verliest zijn streken niet en Don speelt zijn iets wat uitzonderlijke gewoonten niet kwijt.

Het is vrijwel onmogelijk om niet van dit personage te houden. Zijn rationele blik op het leven, zijn niet te ontkomen eerlijkheid, zijn volhardende consequente gedrag zijn allemaal uiterst positieve karakter-eigenschappen. Samenwonen met Don lijkt me net door die eigenaardigheden vrijwel onmogelijk. Wat eigenlijk erg jammer is, want hij doet zo zijn best om goed te presteren. Ondanks zijn vele goede bedoelingen, die vrijwel altijd fout worden geïnterpreteerd, lijkt hij steeds recht op een mislukking af te stevenen.

Het grote pluspunt van zowel dit boek als zijn voorganger is voor mij de komische blik op een maar al te realistische aandoening. De absurde situaties in combinatie met zowel hilarische als ontroerende scènes. Ondanks de vele grappige scènes zit ook dit boek me weer aan het denken. Het lijkt me ontzettend moeilijk om met iemand als Don samen te leven, maar ik ben ervan overtuigd dat voor mensen als Don elke dag een gevecht is om te ontdekken wat er van hen verwacht wordt en hoe ze zich moeten gedragen.