Inkt en bloed

Ik had even mijn twijfels bij de opbouw van het verhaal. Tijdens die aanloop moest ik even wennen aan de schrijfstijl die Lisa Unger hanteert. Sommige van haar omschrijvingen zijn bijvoorbeeld vrij staccato. Vooral wanneer een locatie omschreven wordt lijkt het af en toe alsof een agente in korte, bondige zinnen een verslag opstelt. Bovendien wordt het verhaal vertelt vanuit de derde persoon waardoor je sowieso iets meer afstand voelt tot het personage.

Geleidelijk aan werd ik echter steeds dieper weggezogen in het verhaal. De afstand tot de personages leek te verdwijnen en ik las het boek in snelvaart uit. Terwijl we Finley leren kennen ontdekken we dat ze vooral tracht om zichzelf niet te verliezen terwijl haar bijzondere gave steeds meer tot uiting komt. Een blinkende ronkende moter, kleurrijke tattoo’s, … ze doet haar uiterste best om zichzelf te identificeren, om haar eigen persoonlijkheid niet achteruit te laten dringen door al die beïnvloedende factoren die anderen niet zien of horen.
...
De visioenen en stemmen die Finley achtervolgen willen gehoord worden. Ze willen dat er naar hun verhaal wordt geluisterd. Lisa Unger zorgt hiervoor. Ze schrijft hun verhaal uit en doet dat op zo’n manier dat ze me als lezer gekluisterd wist te houden tot aan de ontknoping. De bijzondere gaven die een belangrijke rol spelen in ‘Inkt en bloed’ zorgen er bovendien voor dat het boek zich duidelijk kan onderscheiden te midden van de vele thrillers.