Rood

...
In het begin had ik echter een tijdje mijn twijfels bij dit boek. Zodra ik las dat de Roden de laagste kaste vormen terwijl Goud het overal voor het zeggen had deed dit me immers meteen aan een ander Young Adult boek denken. Gelukkig bewees Pierce Brown al snel dat hij een heel andere draai aan zijn verhaal gaf en ik geef graag toe dat zijn versie mijn voorkeur draagt.

De eerste hoofdstukken moest ik mezelf echt voorhouden dat er na het lezen van dit boek geen examen moest worden afgelegd. Het boek telt immers verschillende personages die elkaar vaak ook nog eens bijnamen toekennen. Daarnaast is de verhaallijn van Rood gebaseerd op een vrij uitvoerige hiërarchische structuur en worden er verschillende allianties gevormd doorheen het verhaal. Vooral dit aspect deed me in combinatie met tactische strategiëen én enkele medogenloze scènes af en toe aan Game of Thrones denken.

Al snel wist de schrijver me mee op sleeptouw te nemen. Hij zorgde ervoor dat ik even verontwaardigd reageerde als Darrow, dat ik met hem meeleefde. Pierce Brown wist er zelfs voor te zorgen dat ik Darrow’s woede kon voelen. Ik hou van de manier waarop hij deze fictieve wereld heel gedetailleerd heeft uigewerkt, van zijn beeldende omschrijvingen en de sfeer die hij tot stand wist te brengen. Het lijkt allemaal perfect op elkaar aan te sluiten.

Bovenal hield ik van de geloofwaardigheid van dit boek. Het is niet de zoveelste driehoeksverhouding maar een verhaal waarin actie, strategie en avontuur centraal staan. Rood is een boek vol contrasten. Een wereld waarin manipulatie en intimidatie tot kunst worden verheven. Het lijkt ook nooit zomaar vanzelf te gaan voor het mannelijke hoofdpersonage. Darrow moet echt vechten om zijn doel te bereiken. Hij krijgt niets zomaar in de schoot geworpen. Omgeven door list, bedrog en regels die vervagen zie je hem geleidelijk aan als personage evolueren en inzicht verwerven.