Vergeet haar niet

De boeken uit deze Ierse trilogie volgen echt een vast stramien. De inleiding van elk verhaal begint in het verleden waar we de kinderen van Sorcha beter leren kennen. Vervolgens ontmoet één van hen zijn nakomeling en vervolgens volgen we de gebeurtenissen die de familie Dwyer en hun vriendenkring krijgen voorgeschoteld.

Het leukste aan deze reeks vond ik de verwachtschap met dieren, het mooie Ierse landschap en de gemoedelijke sfeer in het dorp waar de O’Dwyers leven. De verhalen zijn vermakelijk, maar kunnen nog niet echt tippen aan Nora Roberts’ latere werk.

Het cijfer drie lijkt wel alomtegenwoordig in deze boeken. Van Sorcha’s drie kinderen, tot deze kliek van drie nakomelingen, hun drie vrienden en de drie dieren die met hen verbonden zijn. Dat deze reeks een trilogie werd lijkt er dan ook wel bij te passen. Alleen stijgt normaal de spanning bij zo’n trilogie. Je werkt geleidelijk aan naar een spannende ontknoping toe én dat gevoel had ik niet echt bij deze reeks. Ze zijn stuk voor stuk ontspannend en vermakelijk, maar evengoed had ik iets te veel het gevoel dat het meer van hetzelfde was.