Versplinterd

Ik hoef mijn fantasie niet aan te spreken om me in te beelden hoe het voelt wanneer je plots bijkomt in een ziekenhuis en niet weet wat er gebeurd is. Het is absoluut geen aangename gebeurtenis. Maar wat als het nog erger is? Wanneer niemand je kort nadien komt uitleggen wat je overkomen is en je geruststeld dat alles in orde komt. Of wanneer, zoals bij Rachel het geval is, die verklaring helemaal niet overeenkomt met wat er volgens haar is voorgevallen.

Het lijkt me heel beangstigend wanneer je plots ontdekt dat de afgelopen vijf jaren er helemaal anders uitzien als in je eigen herinnering. Wanneer iedereen lijkt te denken dat jij gek aan het worden bent, terwijl je zelf blijft wachten op het moment dat dit alles een droom blijkt te zijn. Dat is toch de enige mogelijke verklaring voor het feit dat je beste vriend aan je ziekenhuisbed staat terwijl je de afgelopen jaren om zijn overlijden hebt gerouwd … Of toch niet?

Dit verhaal leest een beetje als een puzzel waarvan de onderdelen lijken te verschuiven. Langs de ene kant het leven zoals Rachel het sinds haar geboorte kent, langs de andere zijde het leven dat ze leert kennen wanneer ze bijkomt in het ziekenhuis. Deze invalshoek zorgt er voor dat ‘Versplinterd’ een opmerkelijke verhaallijn heeft dat perfect aansluit bij de titel van dit boek.

Dani Atkins heeft een heel soepele schrijfstijl en slaagt er goed in om haar lezers met Rachel te laten meeleven in dit emotionele verhaal. Ze doet je stilstaan bij de vele vragen die haar hoofdpersonage zich moet stellen, maar ook bij de verwarring en chaos waarin Rachel zich bevindt en hoe deze situatie haar aan zichzelf doet twijfelen. Wat er juist gaande is was voor mij vrij snel duidelijk, maar deed gelukkig niet af aan het leesplezier.