Ziel van ijzer

...
Er zijn zoveel dingen die er voor zorgden dat ik van dit boek hou. Mercy zelf, maar ook de roedel, haar vrienden, de vlotte schrijfstijl die kenmerkend is voor Patricia Briggs, … Ik vind het ook opvallend hoe de schrijfster slechts één perspectief hanteert maar er desondanks voor zorgt dat je geen inzicht verliest vermits je via Mercy evengoed de andere personages beter leert kennen. Denk maar aan Zee, Adam, Samuel (waarschijnlijk de enige dokter met een prachtig handschrift), Warren, Ben, Jesse, … Ik vond het zelf vooral heel héél tof dat Patricia Briggs er voor gekozen heeft om de sluimerende driehoeksverhouding niet eindeloos te rekken. Geen schrik, ik ga hier niets verklappen. Dat mogen jullie helemaal zelf ontdekken.

Het enige waar ik NIET van hou bij dit boek is dat ik nu weer een hele tijd moet wachten tot ik kan verderlezen in het vierde deel.