1974. Ernt Allbright keert terug uit Vietnam, waar hij krijgsgevangene was – een ervaring die hem psychisch heeft beschadigd. Als hij zijn zoveelste baantje kwijtraakt, neemt hij een impulsieve beslissing: hij verhuist met zijn gezin naar Alaska. Zijn dertienjarige dochter Leni, die zich staande probeert te houden ondanks de stormachtige, moeilijke relatie van haar ouders, hoopt dat een nieuw thuis ook een nieuw begin kan betekenen. Haar moeder is bereid alles te doen voor de man van wie ze houdt, zelfs als ze hem moet volgen naar het einde van de wereld.

Aanvankelijk lijkt Alaska alles te zijn waarop ze hoopten; ze worden er opgenomen in een kleine gemeenschap van sterke, onafhankelijke pioniers. Maar als het winter wordt en een maandenlange duisternis over de staat neerdaalt, verslechtert Ernt’s toch al kwetsbare psychische toestand. Het gezin moet alles op alles zetten om de uitdagingen buiten én binnen de muren van hun huis het hoofd te bieden.

Mini leesclub

Zoals jullie ongetwijfeld al hebben opgemerkt, staat de leesclub deze maand centraal op Hebban in het kader van de Hebban Reading Challenge. Eerder deze week verschenen er al een paar leuke artikelen (zoals deze) op onze spot, dus wij wilden deze buddyread graag in dezelfde stijl houden. Daarnaast is Het einde van de wereld uitermate geschikt als leesclubboek. Het bevat zoveel elementen en gebeurtenissen waar wij uren over zouden kunnen praten. Nu zou dat een erg lang artikel worden, dus vandaag houden we het bij een mini leesclub.  

In dit boek komen veel heftige thema's voor zoals de Vietnamoorlog, PTSS, huiselijk geweld en familie problematiek. Maar doordat liefde ook een belangrijk thema is, wordt het nooit echt zwaar. Hoe ervaren jullie dit?

Renate: Dit was wel echt een boek dat ik niet altijd zonder droge ogen kon lezen. Op sommige momenten was het zo zielig, maar aan de andere kant was het ook goed dat er juist aandacht is voor wat een absurde oorlog zich afspeelde in Vietnam en de gevolgen daarvan. Wat doet dat met een gezin als je vader terugkomt met allerlei problemen door de oorlog. Het maakt je wat bewuster over wat er allemaal bij een ander achter de voordeur kan gebeuren. Doordat het ook een heel mooi liefdesverhaal inzit voor Leni, wordt het niet echt zwaar, maar het doet wel wat met je.

Janneke: Ik twijfel een beetje over de term 'te zwaar'. Vooral het effect dat de terugkomst van Ernt heeft op het gezin, speelt voor mij de hoofdrol in dit boek. Hoe het hebben van de juiste psychische hulp zo belangrijk is en dat vond ik toch wel heel erg op de sfeer van het verhaal drukken. Liefde speelde natuurlijk een hele belangrijke rol, maar werd in alle aspecten overschaduwd door de rol van Ernt, de vader van het gezin. Door de liefde blijven Leni en haar moeder doorgaan, dat wel, maar hoe ze soms (moeten) handelen uit die liefde... Moeilijk om niet te spoilen, maar ik vond het wel echt een heftig verhaal om te lezen. Goed ook dat de schrijfster op deze manier onder de aandacht brengt dat mannen en vrouwen die terugkeren uit oorlogsgebieden echt de juiste psychische hulp nodig hebben.

Wat vond je van de personages in dit verhaal?

Janneke: De personages vond ik stuk voor stuk erg indrukwekkend. Leni en haar ouders die alle drie in een onbeschrijfelijk moeilijke situatie zitten, maar ook Large Marge die een gebeurtenis uit haar verleden voor haar neus opnieuw ziet afspelen en er alles aan doet om te helpen. Een andere bijpersoon die ook heel veel indruk op mij heeft gemaakt is de buurman van de Ellbrights, de vader van Matthew, met zijn liefde voor Alaska, maar ook zijn mogelijkheid om mensen te kunnen vergeven. 

Renate: De personages zijn goed neergezet. Het zouden echte mensen kunnen zijn. Ik vond Large Marge echt een leuke vrouw, een vrouw die zorgde dat Leni en haar moeder zich welkom voelde in Alaska, maar ook een vrouw die door haar verleden erg betrokken was bij Leni en haar moeder. De buurman leek mij ook een hele goede, aardige man. Iemand die het hart op de juiste plek had. Leni's moeder vond ik wat lastiger te begrijpen, maar dat komt vooral omdat je zelf nooit kan weten wat je doet als je in zo'n situatie komt. Leni zelf vond ik leuk, had respect voor haar tijdens het lezen. 

Zouden wij zelf in Alaska kunnen aarden?

Janneke: Om echt zo te wonen in Alaska als Leni en haar ouders, echt helemaal back to basic, dat zou ik niet kunnen. Er een keer naartoe op vakantie gaan lijkt me dan wel weer erg tof. Maar voor nu geniet ik wel enorm van verhalen die zich in Alaska afspelen. Dat onherbergzame spreekt me wel aan. Maar dan wel vanaf mijn comfortabele bank met een kop warme thee erbij haha. 

Renate: Alaska lijkt mij echt heel mooi, altijd al, trekt mij wel om ooit eens heen te gaan. Maar dan meer voor een rondreis. Er wonen trekt mij niet. Je bent zo op jezelf aangewezen. Ik geloof nooit dat ik dan echt kan aarden.

Zou je dit als een echte feelgood aanraden?

Renate: Ja zeker! omdat het een heel mooi verhaal is, met een boodschap!

Janneke: Haha hier heb ik dus weer mijn twijfels Renate. Het is inderdaad een mooi verhaal met een boodschap, maar ook wel heel erg heftig. En het wat trage tempo van het verhaal, wat overigens heel goed past, vind ik wat minder bij een typische Feelgood passen. Ik zou het denk ik niet direct Feelgood noemen, maar ik denk wel dat heel veel feelgoodlezers het boek goed kunnen waarderen

Jullie gaven het boek allebei 5 sterren. Wat maakt dit boek een 5 sterren boek?

Renate: Ik geef eigenlijk niet heel vaak 5 sterren, meestal blijf ik hangen bij 4. Dit boek was voor mij echt 5 sterren om verschillende redenen. Ten eerste omdat het boek wat met mij deed. Ik bleef er ook wel over nadenken, blij ook dat ik niet in zo'n situatie zit. Ten tweede omdat ik af en toe echt moest huilen tijdens het lezen, dat doe ik eigenlijk niet vaak. Dus als dat gebeurt, komt er automatisch een ster bij, want dan doet het wat met me. Maar vooral ook omdat ik gewoon van elke bladzijde heb genoten.

Janneke: Vijf sterren inderdaad. Dat gebeurt mij ook niet heel vaak. Verrassend genoeg heb ik het wel droog gehouden bij dit boek, maar de emoties waren alsnog heftig. Wat het verhaal voor mij echt goed maakte, waren de gevoelens die de personages overbrachten. Ondanks hun soms slechte acties, kon ik begrip opbrengen voor elk personage. Dat vind ik zo knap gedaan van de auteur. Daarnaast waren de beschrijvingen zo goed, dat ik mezelf echt midden in Alaska waande en gewoon niet kon stoppen met lezen. Als ik zo middenin een verhaal zit, vind ik dat echt vijf sterren waard.  

Je hebt het gelezen. Wat ons betreft is Aan het einde van de wereld een echte aanrader! We willen snel nog een roman van Kristin Hannah gaan lezen. Heb jij een aanrader voor ons?