De schrijver

Wim Belaen (1967) studeerde klarinet aan het conservatorium. Hij musiceerde bij verschillende orkesten en werkte als dirigent met verschillende harmonie-en symfonieorkesten in binnen- en buitenland. Op dit ogenblik is hij nog steeds hoofddirigent van de Koninklijke Harmonie Vrank en Vrij.
Tussen 2000 en 2013 was hij docent aan de Hoge School van Gent waar hij onder andere Inleiding in de Orkestdirectie doceerde.

Van 2005 tot 2013 bekleedde hij de functie van directeur van Academie de Kunstbrug Gent. In 2013 werd hij directeur van Art'Iz, Kunstacademie regio Izegem. Art'IZ is de derde grootste kunstschool van West-Vlaanderen.

Sinds september 2017 mag hij zichzelf ook auteur noemen. Zijn debuutroman Het Venetiaans Concerto, een literaire thriller, werd uitgegeven bij uitgeverij Houtekiet.

Deze overstap van muzikale klanken naar het geschreven woord, komt niet helemaal uit de lucht vallen. De schrijver heeft altijd al een passie voor taal gehad en schreef als kind en jongere al graag korte stukjes. Zijn favoriete schrijvers waren Thea Beckman en Jan Terlouw. Hij herinnert zich nog heel goed het prachtige Mijn kinderen eten turf van Toon Kortooms

Hoewel hij uiteindelijk muzikant werd, liet de literatuur hem nooit los. Bovendien heeft hij altijd veel fantasie gehad. De verhalen dwalen- naar eigen zeggen – voortdurend door zijn geest. Zijn passie voor muziek, kunst, sport en reizen hielp mee om zijn verlangen naar het schrijven van een boek vorm te geven. Ook zijn interesse in de Brexit en politiek zorgden ervoor dat alle ingrediënten samenkwamen en dat leidde tot zijn eerste twee boeken. Zijn voorliefde voor de steden Venetië, Wenen, Londen en Parijs is ook in zijn boeken terug te vinden.
Tegenwoordig leest hij graag John Le Carré, Ken Follet, Edward Rutherfurd, Dan Brown, Stieg Larsson, Jens Lapidus en Kate Moss. Maar ook Schuld en Boete van Dostojevski is een favoriet. Bovendien is hij een absolute en levenslange fan van Charles Dickens en John Irving.

De cover

Vanaf de cover staren twee ogen je indringend aan. Ze verschijnen als in een droom vanachter de Big Ben. De voorzijde toont duidelijk een Londens tafereel waardoor de plaats van handeling gelijk duidelijk is. Een deel van de titel is nu al verklaard. Tekenen van een ‘kwartet’ zie ik echter niet op de voorkant maar het gezicht dat starend langs mij kijkt naar iets dat in de verte achter mij ligt, intrigeert me. Het is wel zeker een vrouwengezicht, zo verfijnd als het is afgetekend. Mijn interesse is gewekt. De lucht heeft de kleur van zons-op of zonsondergang. De lucht kleurt een beetje rood-oranje. In de verte ontwaar ik bomen. Ze ogen herfstig.
De achterkant geeft de inhoud prijs. Brexit, complotten intriges, machtsovernames. Het belooft een spannend tochtje door het Londens Kwartet en ik verwacht een spannend verhaal met veel kunst gezien de achtergrond van de schrijver. Aangezien ik interesse heb in muziek ben ik ook benieuwd naar het eerste deel. Ik hoop dat het bevalt.

De recensie

Het Londens Kwartet van Wim Belaen kent een ingenieus uitgesponnen plot dat zich op trage wijze ontwikkelt. Via een onverwachte plotwending begeeft het zich in sneltreinvaart naar een teleurstellende ontknoping. Deze plotselinge overgang zorgt voor een valse noot en leidt- samen met de niet altijd even boeiende manier van vertellen- tot een wat moeizame leeservaring.

Terwijl Natalie en journalist Max hun prille liefde verkennen, worden twee ministers ontvoerd door een onbekende bende. De inlichtingendiensten zijn in rep en roer en Lord Percy en internationale bankier Sunil Jairo spelen hun eigen machtsspel. Brexit en politieke macht blijken de inzet te zijn van dit kaartspel. Journalist Routledge van The Times vermoedt onfrisse zaken en doet zijn best de geheimen boven water te krijgen. Ondertussen vallen er doden. Wat is er allemaal aan de hand?

Het Londons Kwartet is het tweede boek van de Belgische schrijver en musicus Wim Belaen. Het borduurt voort op voorganger Het Venitiaans Concerto, waardoor personages uit dat boek opnieuw hun opwachting maken. Toch is dit deel zelfstandig te lezen doordat de schrijver zijn personages uitgebreid introduceert.

Deze presentatie is zelfs zo uitvoerig dat het soms opsommerig overkomt. Ook heeft Belaen de neiging om de emotionele staat van zijn personages uitgebreid uit de doeken te doen. Zo vertelt hij ons in het begin meerdere malen dat Max jaloers is. We hoeven dat niet zelf uit te puzzelen en krijgen de tijd niet om het uit zijn gedrag op te maken. Dat gaat jammer genoeg ten koste van de spanning en het leesplezier van het verhaal.

De personages lijken stuk voor stuk ‘übermenschen’ te zijn. Ze zijn ontzettend en uitzonderlijk mooi, getalenteerd en onaantastbaar. Zo is Jason Routledge bijvoorbeeld ‘een bijzonder persoon’ en weten we over Sunil Jairo : ‘zelfs de bankencrisis had hem nauwelijks gedeerd’. Het is allemaal net te veel over de top zodat het lastig is om je met de personages te identificeren.

Hoezeer hij zich blaasjes heeft wijsgemaakt

Het taalgebruik is Nederlands maar regelmatig doorspekt met Vlaamse uitdrukkingen, wel of niet vernederlandst. Zo is de oorspronkelijke Vlaamse uitdrukking ‘zichzelf blaaskes wijsmaken’ zeker charmant te noemen. Helaas zijn er ook de nodige taal-en grammaticafouten ingeslopen die op een gegeven moment irriteren.

De onderlinge conversatie tussen de personages heeft, vooral in het begin, iets joviaals zoals ‘wat hebben we toch een heerlijke job en ‘ dit was business geen pleasure’.
De combinatie tussen de complotvorming en de ‘stoere mannenpraat’ geeft het idee dat je in een James Bond film beland bent. Het verschil zit hem in de perceptie. Bij James Bond is sprake van spanning in een glitterwereld waar allerlei duistere figuren de wereld bedreigen terwijl James Bond de wereld redt. Weliswaar met achterlating van enige lijken maar die nemen we op de koop toe. De slachtoffers verdienen het. James vertegenwoordigt het goede dat tegen het kwaad vecht.
In Het Londens Kwartet is de wereld veel meer verrot. De machthebbers gaan over lijken en niemand is te vertrouwen. De goeien gaan eraan en zelfs hechte vrienden worden in het pak genaaid. De goeden lijken geen macht te hebben om zich hiertegen te verweren.

Net wanneer je je afvraagt of er nog wel iets te redden is, vindt er onverwachts een plotwending plaats. Twee personages krijgen last van ‘moreel besef’ en draaien als een blad aan een boom om. Dit proces gaat echter zo snel dat het geforceerd aandoet. Het is niet helemaal geloofwaardig, zeker omdat er al zo’n lange en trage aanloop was. Vanaf dat moment raakt het verhaal in een stroomversnelling en stevenen we met accelerando richting de eindstreep.
Maar helaas, het hele complot rondom Brexit, de politieke en economische macht blijft onopgelost. Slechts een subplot vindt hier zijn apotheose. Dit laat de lezer onbevredigd achter. Het wordt wachten op een derde deel alvorens we zullen weten wie er wint en waarom.

Als je houdt van stoere mannentaal en over de top zijnde personages is dit verhaal onderhoudend genoeg om te lezen. Het plot zit heel vernuftig in elkaar. Wees wel gewaarschuwd, een volledige ontknoping is pas in het volgende deel te verwachten.

3 sterren