boek om te koesteren

Na 41 jaar zien Hendrik (de generaal) en Konràd elkaar weer in een kasteel aan de voet van de Karpaten. Van jongs af waren zij onafscheidelijk, ondanks hun verschillende achtergrond en afkomst. Tot Konràd plotseling verdween, niet lang na Hendriks huwelijk met de mooie Krisztina. Hendrik en Konràd delen een geheim met een bijzondere kracht, ‘een kracht die het weefsel van het leven verschroeit als een kwaadaardige straling, maar aan het leven tegelijk een spanning, een verhoogde temperatuur geeft.’

Eén avond, één nacht duurt de ontmoeting van de twee oude mannen. Hun laatste gesprek is een duel zonder wapens en veel wreder. Met meedogenloze openhartigheid praten zij over passie en vriendschap, over waarheid en leugen. Wat is er 41 jaar geleden gebeurd? En was het verraad van Konràd onvermijdelijk?

Deze roman gaat naar de wortels van ons bestaan en stelt de vraag: wat is de échte zin van het leven. Het gesprek tussen Hendrik en Konràd boort alle grote thema’s van het leven aan: vriendschap, passie, trouw, oud worden, dood, wraak, waarheid, schuld, ... Over alle thema’s laat Sàndor Màrai zijn protagonist vertellen met de wijsheid van iemand die alles heeft meegemaakt, zeer oud geworden is en lang over deze thema’s heeft nagedacht. Hoewel deze prachtig geschreven roman slechts 156 bladzijden telt, krijg je als lezer het gevoel dat alles erin gezegd is wat over het leven kan gezegd worden.

Naast deze verrijkende inzichten, krijgt de lezer bovendien een mooi plot voorgeschoteld dat in wezen rond één moment draait uit het leven van de generaal. Een beslissend moment echter voor zijn relaties: tussen hem en zijn vriend, tussen hem en zijn vrouw en uiteindelijk ook voor de relatie tussen zijn vrouw en zijn vriend ...

Opvallend is dat Màrai verder ook thema’s aansnijdt die sterk doen denken aan de stokpaardjes van Jef Geeraerts: de jacht, de tropen, de passie ... Verder doet de sfeer (en zelfs de plot) sterk denken aan de film “Babettes feest”.

Bijzonder mooi! Om nog eens te lezen, en nog eens, en nog eens ...