Iets te traag

Al lezend had ik een echte liefde-haat-verhouding met dit boek. Enerzijds vond ik het voor mijn gevoel veel te traag vooruit gaan. Ik denk dat het met de helft van de pagina’s ook best was gelukt.

Het eerste gedeelte (1963-1964) voelde nog best wel echt aan, maar het tweede gedeelte (1998) vond ik vrij gekunsteld. Catherine, Paul, Helen, Janis: ze voelden allemaal vrij geforceerd. Alsof ze erbij gefabriceerd zijn tijdens een writer’s block onder tijdsdruk of zo. Hun obsessies met Scardale en Alison Carter voelde wat onrealistisch. Ook de heldenstatus en trauma’s van George Bennett voelden niet echt reëel. Het was natuurlijk wel een hele ingrijpende zaak, maar dat die éne zaak hem zijn hele leven achtervolgt en werkelijk zijn hele leven overschaduwt, tot en met zelfs zijn huwelijk, dat vind ik een brug te ver…

De leeservaring was dus niet echt top. De reden waarom ik wel ben blijven verderlezen, is dat ik de verhaallijn op zich wel heel intrigerend en goed uitgewerkt vond. Dit is echt zo’n thriller waarbij het echt héél lang duurt voor je doorhebt wat er gaande is, en dat is echt knap! Daardoor wou ik dit boek, dat ik op zich niet echt graag las, toch per se uitgelezen hebben.

Conclusie: sterk verhaal, maar had beknopter verteld kunnen worden :-)