Had er net ietsje meer van verwacht

‘De ondergrondse spoorweg’ wou ik al een tijdje lezen, maar aangezien het geregeld wordt beschreven als een heel hard boek, schoof ik het alsmaar voor me uit. Tot nu dus.

Om eerlijk te zijn, had ik er net iets meer van verwacht. Ik vond het een boeiend en verhelderend boek, omdat ik als Europeaan veel minder af weet van de geschiedenis van de USA. Die ontstaansgeschiedenis is overigens vrij walgelijk - de USA is gewoon gebouwd op de lijken van Native Americans en Afro-Americans…

Het verhaal op zich pakte me niet echt. Hoe Cora tot driemaal toe ontsnapt aan Ridgeway voelde na een tijdje echt niet meer realistisch aan. ‘Toevallig’ worden twee van haar reiscompagnons verliefd op haar, ‘toevallig’ lijken beiden wel een en dezelfde persoon te zijn (je merkt amper verschil in de persoonlijkheden van Royal en Caesar), en ‘toevallig’ gaan ze beiden dood. Ook het element van de letterlijke underground railroad (een letterlijke trein onder de grond) voelde voor mij meer storend dan iets anders, omdat het het enige ‘fantasie’-element is in een anders vrij droog en realistisch boek. De plottwist op het einde, waar we te weten komen wat er echt met Cora’s moeder gebeurd is, vond ik dan wel weer origineel.

Zeker geen slecht boek, maar echt ‘top’ was het voor mij ook niet. Voor wie graag een boek wil lezen in het thema van ‘Black Lives Matter’, zou ik eerder ‘Een keukenmeidenroman’ van Kathryn Stockett aanraden - hoewel het onrecht in dat boek veel minder grof is dan in ‘De ondergrondse spoorweg’, bleef het op de een of andere manier toch méér aan mijn ribben plakken.