De lange adem

Martijn Knol kan met De lange adem zijn derde boek op zijn naam zetten. Eerder schreef hij Elders en Alles kan kapot.

In De lange adem maken we kennis met de twee hoofdpersonages Roman en Robbert. Twee totaal verschillende mannen met ook een totaal verschillende leefstijl. Zo werkt Roman als reclamemaker en is Robbert beveiliger. Twee grotere tegenpolen in doen en laten kun je nergens vinden. Toch vinden de twee elkaar als Roman De partij voor de toekomst opricht. Een politieke partij met ambitie. Robbert wordt de chauffeur van Roman en de mannen trekken om deze reden veel met elkaar op.

Dit is de basis voor de ruim vierhonderd pagina’s tellende roman, waarbij Knol zijn eigentijdse schrijfstijl met de lezer deelt. Gedurende de ontwikkeling van dit bijzondere boek gebeurt er niet zoveel. Het is meer een boek vol observaties, speling met woorden en illusies.

De lange adem kent in totaal 99 hoofdstukken die weer zijn onderverdeeld in subhoofdstukken die soms erg weinig zinnen bevatten. Deze indeling was voor mij erg wennen en ik vond dit ook niet zo prettig lezen.

Knol heeft een heel eigen wijze van schrijven die de lezer moet liggen. Het verhaal oogt verwarrend zonder enig zicht op een afsluiting van het verhaal. Dit is juist ook wat de auteur voor ogen lijkt te hebben. Ik heb meerdere keren de handdoek in de ring willen gooien, omdat ik niks met het verhaal had. Het begin is leuk en nodigt uit tot doorlezen, maar na een kwart werd het toch minder uitdagend.

Toch bleef de vraag welke kant De lange adem nog zou kunnen opgaan, mij bezig houden, wat mij motiveerde om door te lezen. Uiteindelijk heb ik het boek dan toch uitgelezen. Knol is echt een auteur die in je straatje moet passen met zijn eigen unieke mening, opvatting en benadering van het geheel. Hij weet met de personages, woorden en tijd te spelen. Soms moet je lachen om zijn manier van beschrijven, terwijl andere gedeeltes bijna saai aanvoelen.

De lange adem voelt, wat mij betreft, meer aan als een boek dat vooral mannen aan zal spreken. Je leest het verhaal echt vanuit Roman en Robbert. Ze benaderen het leven en de gebeurtenissen vanuit een typisch, bijna stereotiepe man. Toch is het boek voor vrouwen ook zeker de moeite waard om te lezen, als je houdt van een unieke eigen benadering van een verhaal.

Wat nou precies mijn mening is over De lange adem vind ik lastig om echt goed onder woorden te brengen. Ik heb zoveel verschillende emoties gehad tijdens het lezen dat ik echt mixed feelings heb. Ik heb gelachen, mij geërgerd, genoten en mij verveeld tijdens het lezen. Want het verhaal is echt zo wisselend om te lezen dat ik niet echt een bepaald gevoel eraan heb overgehouden.

Knol heeft een eigentijdse, unieke en beeldende schrijfstijl waarbij hij geen moeilijke woorden gebruikt. Het is boek dat je moet lezen om zelf te ervaren wat je echt van De lange adem vindt. Ik houd mijn beoordeling in het midden en geef het 3 sterren.