Lezersrecensie
Heerlijk derde deel in deze serie
De nomade is alweer het derde deel in de Schaduwland - serie en was keek ik uit om deze serie verder te lezen. De samenwerking tussen Pascal Engman en Johannes Selaker is tot nu toe echt geweldig om te lezen. Dit keer krijgen Vera Berg en Tomas Wolf te maken met skinheads, een overval op een gevangenentransport en een aanslag die aanstaande lijkt te zijn. Hoe gaan ze om met deze zaken?
Het is 1996 als De nomade start. Het is de tijd van de skinheads en motorbendes, maar als er een dode wordt gevonden, staat Wolf op de begraafplaats om afscheid te nemen van zijn broer van zijn broer Kristian die dood is verklaart, maar zijn lijk nooit is gevonden. Hij besluit, ondanks zijn vrije dag de zaak op te pakken en dat blijkt, als de tijd verstrijkt een persoonlijke zaak te worden. Want wat is er aan de hand? Waarom zijn er geruchten van een aanstaande aanslag op het Britse koningspaar die op bezoek komt? En hoe kan Wolf al zijn ballen hoog blijven houden als zijn leven een andere wending krijgt als er geheimen worden ontrafelt. Vera daarentegen is gedegradeerd op haar werk als journaliste, maar als ze op een spoor komt waarom de overval op de gevangenen heeft plaatsgevonden, gaat ze haar eigen plan trekken. Maar is dit een verstandige keuze als blijkt dat er veel meer speelt dan zij kan behappen? Zal ze nu haar werk als journaliste dan helemaal de rug toe moeten keren?
De nomade is een geweldig derde deel geworden als je van Scandinavische thrillers houdt. De auteurs pakken de lezer gelijk in met de start en daarna wordt er een gedetailleerd verhaal voorgeschoteld die vooral op psychologisch vlak echt sterk is. Je ziet het geheel voor je, je waant je in Zweden en de personages zie je groeien. Maar een keiharde thriller is het zeker niet, maar daar ligt de kracht van dit genre. Engman en Selaker zijn samen een geweldige schrijfduo, maar ook individueel zijn ze sterk.
Berg en Wolf hebben dan allebei een andere job, toch zijn ze samen een sterk duo als het erop aan komt. Dan maakt dat je een breed verhaal leest vanuit verschillende oogpunten. De auteurs hebben een paar mooie verrassingen verweven in het verhaal wat maakt dat er nog genoeg open eindjes overblijven voor vervolgdelen. Ik ben fan van beide auteurs en genoot van De nomade. Ik geef daarom ook 4 vol verdiende sterren weg omdat het met iets minder bladzijden misschien nog beter uit de verf was gekomen.
Het is 1996 als De nomade start. Het is de tijd van de skinheads en motorbendes, maar als er een dode wordt gevonden, staat Wolf op de begraafplaats om afscheid te nemen van zijn broer van zijn broer Kristian die dood is verklaart, maar zijn lijk nooit is gevonden. Hij besluit, ondanks zijn vrije dag de zaak op te pakken en dat blijkt, als de tijd verstrijkt een persoonlijke zaak te worden. Want wat is er aan de hand? Waarom zijn er geruchten van een aanstaande aanslag op het Britse koningspaar die op bezoek komt? En hoe kan Wolf al zijn ballen hoog blijven houden als zijn leven een andere wending krijgt als er geheimen worden ontrafelt. Vera daarentegen is gedegradeerd op haar werk als journaliste, maar als ze op een spoor komt waarom de overval op de gevangenen heeft plaatsgevonden, gaat ze haar eigen plan trekken. Maar is dit een verstandige keuze als blijkt dat er veel meer speelt dan zij kan behappen? Zal ze nu haar werk als journaliste dan helemaal de rug toe moeten keren?
De nomade is een geweldig derde deel geworden als je van Scandinavische thrillers houdt. De auteurs pakken de lezer gelijk in met de start en daarna wordt er een gedetailleerd verhaal voorgeschoteld die vooral op psychologisch vlak echt sterk is. Je ziet het geheel voor je, je waant je in Zweden en de personages zie je groeien. Maar een keiharde thriller is het zeker niet, maar daar ligt de kracht van dit genre. Engman en Selaker zijn samen een geweldige schrijfduo, maar ook individueel zijn ze sterk.
Berg en Wolf hebben dan allebei een andere job, toch zijn ze samen een sterk duo als het erop aan komt. Dan maakt dat je een breed verhaal leest vanuit verschillende oogpunten. De auteurs hebben een paar mooie verrassingen verweven in het verhaal wat maakt dat er nog genoeg open eindjes overblijven voor vervolgdelen. Ik ben fan van beide auteurs en genoot van De nomade. Ik geef daarom ook 4 vol verdiende sterren weg omdat het met iets minder bladzijden misschien nog beter uit de verf was gekomen.
1
Reageer op deze recensie
