Indrukkend en prachtig geschreven

Andrew Harding heeft met Dit zijn geen aardige mensen een sterk verhaal geschreven over de verschillen tussen blanken en donkere mensen in de huidige tijd. Het verhaal begint in 2016 en eindigt in 2020. Op de cover staat naast de titel ook te lezen: “Twee vermoorde zwarte jongens. Een groep verdachte witte boeren. Het proces dat een Zuid-Afrikaanse stad verscheurt”. Deze drie zinnen vatten het boek goed samen.

Dit zijn geen aardige mensen speelt zich af in Parys waar twee zwarte jongens zo mishandeld worden dat ze overlijden. Wie was hier verantwoordelijk voor? Waarom werden er zoveel mensen opgeroepen toen deze twee naar een boerderij kwamen? Welke rol speelt de politie in deze zaak?
Harding weet in de 320 bladzijden over een zeer actuele gebeurtenis gebaseerd op waargebeurde feiten, een beeldend verhaal te schrijven, waardoor ik wilde doorlezen. Stukje bij beetje geeft hij de lezer informatie over de personages waardoor ik wilde weten over het hoe en waarom.

Schrijnend om te lezen dat in de huidige tijd er nog zoveel verschil in huidskleur bepalend is voor hoe we met elkaar omgaan. Vaak lezen we het nog in de media, maar dit boek laat zien dat we nog lang niet accepteren dat we allemaal gelijk zijn.

Voor in het boek staat een lijst van personalia van de betrokken personages en welke betrekking ze tot elkaar hebben. Erg fijn dat dit voor in het boek al te lezen is. Ik heb het geregeld als naslag gebruikt, omdat het verhaal veel personages kent die een belangrijke rol spelen binnen de gebeurtenissen.

De donkere Samuel en Simon worden genadeloos mishandeld door boeren, wanneer ze bij een boerderij om nog niet ontvangen loon komen vragen. In eerste instantie zien de boeren het als een grap om de zwarte jongens te pesten. Ze wissen de sporen en dekken elkaar wanneer bekend wordt dat ze zijn overleden.

Langzaamaan ontstaat er verdeeldheid onder de betrokkenen. Niemand wil gestraft worden voor de dood van de jongens. Uiteindelijk komen zeven verdachten voor tijdens de rechtszitting. Parys raakt verdeeld en mensen beginnen te liegen, raken onzeker en manipuleren anderen om zelf buiten beeld te blijven. De politie blijkt ook steken te hebben laten vallen. Het proces zal uiteindelijk jaren duren. In 2020, het is dan de periode van de corona-uitbraak, komt de rechtbank eindelijk tot een uitspraak. Ondertussen zijn vriendschappen en families verscheurd. Mensen hebben in de periode van 2016-2020 geprobeerd hun leven te beëindigen, raakten financieel aan de grond en relaties zijn niet meer zoals ze waren.

Harding laat met Dit zijn geen aardige mensen een realistisch beeld zien tussen de rassenverschillen en wat het met een gemeenschap kan doen. Het verdriet van het gemis van de jongens, maar ook de boosheid is voelbaar door het verhaal heen.

De schrijfstijl van Harding is puur, rauw en gevoelig. Zijn schrijfstijl is pakkend, maar vraagt wel met aandacht gelezen te worden om geen enkele informatie te missen. Ik vind het boek geen literaire thriller. Het schaart zich niet echt binnen een genre.
Het is een beklijvend boek dat de lezer laat ervaren hoe hard een gemeenschap kan zijn, maar ook hoe die elkaar verliezen als het erop aankomt. Ik heb nadat ik het boek dichtsloeg een zucht geslagen. Wat een sterk verhaal is Dit zijn geen aardige mensen en wat heeft Harding dit goed beschreven zeg! Ik hoop dat dit boek ooit verfilmd mag worden. Het is een verhaal dat onder de huid kruipt, tot nadenken aanzet en gewoon ontzettend binnenkomt.
4.5 sterren

Gelezen voor het blog in de boekenkast