Ik vond het niet bijster interessant

Jan van Delden gebruikt drie bronnen in zijn boek:
1. De Odyssee: de weg van Odysseus: innerlijke groei doormaken als de illusie van je bestaan as persoon beetje bij beetje van je afvalt.

2. Werk van Atmananda Krishna Menon (deel 1 Atma Darshan en deel 2 Atma Nirvriti): komt overeen met de weg van Nestor in de Odyssee (Nestor ziet in een keer dat er alleen Ervaren is, hij gaat in geen enkele gedachte meer mee, om het te doorzien hoeft hij niets te doen).

3. Een Cursus in wonderen: komt overeen met de weg van Menelaos in de Odyssee (hij moet nog wat doen om thuis te komen, omdat hij denkt dat hij degene is die handelt, als hij die overtuiging los kan laten begrijpt hij dat hij zelf het Ene is, zonder tweede).

Ik ben aan het aftasten of ik het boek 'een cursus in wonderen' zal gaan lezen. daarom las ik dit boek. Maar ik vond het niet bijster interessant. De volgende aantekeningen uit dit boek heb ik gemaakt t.a.v. de Cursus:

- De Cursus helpt je eerst om op de juiste manier waar te nemen, voor ze je aandacht richt op het goddelijke (Heilige Geest, onpersoonlijke aandacht). Je leert zo ook de wereld der tegenstellingen in het dagelijkse leven te doorzien, die je steeds weer in de angst en schuld verhalen trekt.

- Vanuit de stilte (de achterste stoel door Van Delden genoemd), kun je moeiteloos door alle verhalen heen leren kijken. Je ziet twee mensen ruzie maken, en tegelijkertijd zie je direct de onschuld bij beiden. Je vergeeft ze onmiddellijk, ook al geeft het denken een van de twee ogenschijnlijk gelijk. Want je ziet: er is niemand, er gebeurt eigenlijk niets. Het zijn slechts droomfiguren. Alles maakt deel uit van mijn eigen Zijn, en speelt zich daarin af.

- Het maakt God niks uit wat ik denk. Hij wil alleen dat zijn zoon zich weer herinnert wie hij is en dat hij thuis is, zodat zijn lijden voorbij is en het duidelijk is dat ze de Eenheid delen. Dat is dus wat je kunt doen: onvrede direct onder ogen leren zien, het als een signaal herkennen dat de Eenheid in ons niet meer herkend wordt, de gedachten onderzoeken die de onvrede veroorzaken en die vervolgens aan de hulp in ons, bijvoorbeeld de Heilige Geest, geven in het vertrouwen dat hij ze ongedaan zal maken en je je daar niet meer mee bezig hoeft te houden omdat je je al thuis weet. Telkens als je zo’n gedachte die jet het gevoel van onveiligheid geeft laat corrigeren door de hulp van de Heilige Geest, dringt het licht van al het thuis zijn bij God verder door in je denken. Je moet jezelf er steeds aan blijven herinneren dat er geen ‘daarbuiten’ is waar je nog iets kan doen voor Jan en alleman.

- Het zien dat je als persoon niet bestaat, houdt op zichzelf niet alle problemen van die persoon buiten de deur. Een ondoorziene doener kan nog vele sporen nalaten. Ook het ‘niet meedoen’ (niet naar feestjes, verjaardagen etc gaan) is een subtiele vorm van doen. Het is niet gewoon Zijn zonder meer. Er is geen andere kant waar je kan komen, je kunt niet thuis komen bij God want je bent in feite nooit weg geweest. Met dit besef houdt het ‘niet meedoen’ op, ‘Zijn zonder meer’ blijft over.