Lezersrecensie
Sneeuwwitje en de zeven dwergen
n ‘De Christiemoorden’ keert auteur Dominique Biebau terug naar Mollendaal (Het Mollenfeest, 2021), een rustig dorpje waar eigenlijk nooit iets gebeurt. De auteur heeft maar een paar lijnen nodig om Mollendaal puffend onder de hitte tot leven te laten komen. Dat het de warmste zomer sinds het beging van de metingen is, is zowat het belangrijkste nieuws dat er aanvankelijk te rapen valt.
Week na week, op maandag, ontvangt bibliothecaris Judith in de teruggeefschuif van de bieb of bij haar thuis een boek van Agatha Christie en elke keer zit er een kort raadselachtig zinnetje bij; telkens 2 dagen later vindt een misdrijf plaats.
‘De Christiemoorden’ is een who- en why-dunit in de traditie van de Queen of crime Agatha Christie.
In de misdaadverhalen van Agatha Christie blijft het aantal personages steeds beperkt. Dat geldt ook voor ‘De Christiemoorden’: Isabelle (politie-inspecteur), Eline en Sien (twee dames/vriendinnen op leeftijd die regelmatig de leesclub ‘Met Trillende Vingers’ hosten in hun hoeve), Judith, bibliotheek assistent Geoffrey en de dader, natuurlijk, vormen de cast in Biebau’s misdaadroman.
De geest van de AgathaChristieverhalen lijkt geteleporteerd naar Mollendaal in de 21ste eeuw. Net als in de verhalen van de Britse koningin van de misdaad verloopt het onderzoek gezapig. Geen bloedstollende actie, weerzinwekkende taferelen, scènes druipend van het bloed. Nee! Ook in ‘De Christiemoorden zijn het de grijze hersencellen die aan het werk moeten (ja, denk meteen aan Poirot!) en steken de Mollendaalse Miss Marple’s hun speurneus in de Christiemysteries die door de dader aangeleverd worden.
Dominique Biebau bezit het talent om een verhaal goed te brengen. De plot zit ijzersterk in elkaar. Schijnbaar moeiteloos en in slechts enkele zinnen schept hij een hedendaagse setting voor zijn cosy crime. Geen oude landhuizen, verloren gewaande familieleden en exotische vergiften, maar een Vlaamse hoeve en mensen zoals jij en ik. Knipogen en verwijzingen naar de maatschappij van vandaag geven ‘De Christiemoorden’ een heel eigentijds karakter. Inventief taalgebruik – gebruik jij reeds woorden als ‘schrapgeluk’, ‘fluisterbejaarde’? -, jongleren met woorden, quotes ontleend aan andere schrijvers, verrassende metaforen, ze behoren tot het signatuur van de auteur. Vlot, beeldend, fris en doorspekt met fijne en perfect gedoseerde humor: Biebau beoefent de kunst van het cynisme met groot gemak. ‘De Christiemoorden’ is een feestje om te mogen lezen.
Hoewel ‘De Christiemoorden’ opnieuw in Mollendaal speelt, is dit boek geen vervolg op ‘Het Mollenfeest’, al ‘figureren’ de tumulus in het Mollendaalbos (volgens de legende het verblijf van de Mollenkoning) en de watertoren opnieuw in het verhaal.
‘De Christiemoorden’ is geen dik boek. Ik kon niet wachten om het uit te hebben en vond het tegelijkertijd jammer dat op pagina 229 het verhaal alweer uit was. Gelukkig schreef Agatha Christie nog meer verhalen die Dominique Biebau kunnen inspireren.
4 *
Week na week, op maandag, ontvangt bibliothecaris Judith in de teruggeefschuif van de bieb of bij haar thuis een boek van Agatha Christie en elke keer zit er een kort raadselachtig zinnetje bij; telkens 2 dagen later vindt een misdrijf plaats.
‘De Christiemoorden’ is een who- en why-dunit in de traditie van de Queen of crime Agatha Christie.
In de misdaadverhalen van Agatha Christie blijft het aantal personages steeds beperkt. Dat geldt ook voor ‘De Christiemoorden’: Isabelle (politie-inspecteur), Eline en Sien (twee dames/vriendinnen op leeftijd die regelmatig de leesclub ‘Met Trillende Vingers’ hosten in hun hoeve), Judith, bibliotheek assistent Geoffrey en de dader, natuurlijk, vormen de cast in Biebau’s misdaadroman.
De geest van de AgathaChristieverhalen lijkt geteleporteerd naar Mollendaal in de 21ste eeuw. Net als in de verhalen van de Britse koningin van de misdaad verloopt het onderzoek gezapig. Geen bloedstollende actie, weerzinwekkende taferelen, scènes druipend van het bloed. Nee! Ook in ‘De Christiemoorden zijn het de grijze hersencellen die aan het werk moeten (ja, denk meteen aan Poirot!) en steken de Mollendaalse Miss Marple’s hun speurneus in de Christiemysteries die door de dader aangeleverd worden.
Dominique Biebau bezit het talent om een verhaal goed te brengen. De plot zit ijzersterk in elkaar. Schijnbaar moeiteloos en in slechts enkele zinnen schept hij een hedendaagse setting voor zijn cosy crime. Geen oude landhuizen, verloren gewaande familieleden en exotische vergiften, maar een Vlaamse hoeve en mensen zoals jij en ik. Knipogen en verwijzingen naar de maatschappij van vandaag geven ‘De Christiemoorden’ een heel eigentijds karakter. Inventief taalgebruik – gebruik jij reeds woorden als ‘schrapgeluk’, ‘fluisterbejaarde’? -, jongleren met woorden, quotes ontleend aan andere schrijvers, verrassende metaforen, ze behoren tot het signatuur van de auteur. Vlot, beeldend, fris en doorspekt met fijne en perfect gedoseerde humor: Biebau beoefent de kunst van het cynisme met groot gemak. ‘De Christiemoorden’ is een feestje om te mogen lezen.
Hoewel ‘De Christiemoorden’ opnieuw in Mollendaal speelt, is dit boek geen vervolg op ‘Het Mollenfeest’, al ‘figureren’ de tumulus in het Mollendaalbos (volgens de legende het verblijf van de Mollenkoning) en de watertoren opnieuw in het verhaal.
‘De Christiemoorden’ is geen dik boek. Ik kon niet wachten om het uit te hebben en vond het tegelijkertijd jammer dat op pagina 229 het verhaal alweer uit was. Gelukkig schreef Agatha Christie nog meer verhalen die Dominique Biebau kunnen inspireren.
4 *
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anita
Gesponsord
Onder leiding van miljonair Anne helpt Jessie in 1918 bij de Franse wederopbouw door kinderbibliotheken op te zetten in omgebouwde ambulances. Totdat ze op een dag spoorloos verdwijnt.
'Uniek aan Wondermond is de keuze van Goemans om een verwende, kortzichtige, mannelijke tiener als hoofdpersonage te nemen in een verhaal dat zo duidelijk stoelt op vrouwenstemmen en verborgen vrouwenleed.'
Een roman over de urgentie die twee twintigers voelen om de wereld te verbeteren, en alle idealisme, ambitie en frustratie die ze ervaren in hun zoektocht
'Vanhauwaert weet een unieke literaire ervaring te creëren. De inhoud en vorm zijn zo met elkaar versmeed dat ze niet los van elkaar gezien kunnen worden,' zegt de vakjury over het debuut.
