Treurspel

Zeven personen komen vast te zitten op een Grieks privé-eiland, Aura. Een van hen is de ooit grote ster van het witte doek Lana Farrar, maar een van hen zou ook een moordenaar zijn. ‘De furie’ gaat over moord, over een love story en over de dood van de liefde.
Het boek begint met een heftige onvoorspelbare Griekse wind, Furie, die rond de Griekse eilanden wervelt, ze met regelmaat geselt en die tot waanzin zou kunnen drijven. De voorbode van een spannende thriller?
‘De furie’ is opgebouwd als een treurspel: de plot telt vijf bedrijven, helemaal volgens de regels van de Griekse tragedie. Rampspoed gegarandeerd, dus. De vraag is: wie zal deze rampspoed treffen?
Van bij het begin eigent het ‘ik’-personage, Elliot Chase, zich naast zijn rol in het verhaal ook de taak van verteller toe. Tot vervelens toe benadrukt hij de waarheid te vertellen, wat zijn geloofwaardigheid bij ondergetekende iedere keer meer keldert.
Hij belooft een verhaal dat leest als een karakterstudie, een studie van wie we zijn en waarom we dingen doen. Geen whodunit, dus, in de traditie van Agatha Christie waarvan Alex Michaelides een groot bewonderaar is, maar een whydunit.
Die karakterstudie mag je met een korrel zout nemen voor wat het de meeste personages betreft: zij blijven vlak en lijken aan bloedarmoede te lijden. En Elliot als verteller en scriptschrijver? Het vraagt enig doorzettingsvermogen, maar uiteindelijk zie je zijn ware kleuren. Als bewonderaar van Heraclitus is hij het eens met de Griekse filosoof dat het leven een groot toneelstuk is en wij de acteurs zijn. En gezien het theater dat is wat zijn hart in ‘De furie’ doet kloppen …?
Hoe goed hij zijn toneelstuk met daarin de hoofdrollen voor Lana en hemzelf ook voorbereidt en regisseert, een Griekse tragedie heeft haar eeuwenoude wetmatigheden en daar zullen de personages in ‘De furie’ niks aan kunnen veranderen. Die ferme plottwist naar het einde toe is dan ook te verwachten alsook de afwikkeling van de tragedie. Spanning? Gecheckt, maar helaas!
Het idee om ‘De furie’ als een treurspel op te bouwen is goed, de uitwerking ervan kan minder bekoren: Elliot kan als verteller niet begeesteren en weet mij niet voor zijn zaak te winnen; de andere personages komen maar niet los van de bladzijden. De Griekse mythologie komt zo nu en dan verlegen en weinig zelfverzekerd om de hoek waaien, maar te weinig om voor een strakke bries te zorgen. Nee, dan waren ‘De stille patiënt’ en ‘De nimfen’ toch van een ander thrillerkaliber.
3 *