Speltheorie voor gevorderden

In 2019 bracht Michael Kestemont zijn eerste roman, ‘De zwarte koning’ uit. Nu, iets meer dan een jaar later, ligt zijn tweede spannende boek, ‘De witte weduwe’ in de boekhandel.
In een Antwerps museum staat men voor een raadsel. De vitrine waarachter zich een kostbare ring bevindt, werd geopend. Het bewijs daarvan zijn de achtergelaten Latijnse spreuk en een origamizwaantje. Er werd niks gestolen. Anna Vleminckx, docente klassieke talen en inspecteur Eleonora Châtellerault bundelen hun krachten, op zoek naar de ware toedracht van dit bizarre voorval.
‘De witte weduwe’ neemt een start die baadt in mysterie. Eén voor één passeren de personages die een hoofdrol zullen spelen in het boek de revue. Anna schrijft en recenseert. Midden 19de eeuw, Keizerin Charlotte, ook wel de vergeten prinses genoemd, is in de ban van één van de meest iconische werken uit de wereldliteratuur, namelijk de legende van Koning Arthur en de ridders van de ronde tafel. Het verhaal rond ridder Parcival en de heilige graal is één van de rode draden in haar tragische leven. Een oudere enigmatische man wil zijn boek gepubliceerd hebben: het betreft een wetenschappelijke visie op hoe de perfecte meesterdiefstal plegen.
In eerste instantie lijken de karakters verhaallijnen te bevolken die los staan van elkaar, bovendien van elkaar gescheiden in tijd en in plaats. Maar … even geduld, want eens ze zijn voorgesteld, komt het boek goed op gang en worden verbanden duidelijk.
Drie grote verhaallijnen, die een fictief verhaal brengen gestoeld op feiten. Dat telkens de plaats en tijd worden vermeld, geeft aan het verhaal een schijn van realiteit. De verwijzing naar beroemde roven en diefstallen versterken die indruk. De expedities van koning Leopold II, Mercator, de reizen van de Mercator, Molokaï, … enten het fictieve verhaal op een stukje van de Belgische geschiedenis.
Michael Kestemont loodst de lezer met groot gemak door heden en verleden. Ondanks de vele personages, tijdstippen en plaatsen, leest ‘De witte weduwe’ heel gestructureerd. Maar … is het wel Kestemont die de loop van de gebeurtenissen bepaalt of is het die andere mysterieuze schrijver die de regie in handen heeft? Zeker is dat er iets staat te gebeuren. Wat, waar en wanneer, ligt in de handen van één iemand. Een spel van marionetten, lijkt het wel. De spanningsboog zakt nergens in. Op het ritme van de ‘handleiding’ gaat het verhaal verder. Maar wat als je het einde niet hebt gelezen, noch van Perceval en de Heilige Graal, noch van ‘Het kruid van Elegast? En wat indien wel?
Laat het duidelijk wezen: alle personages hebben een meer dan belangstellende interesse voor kunst. Nagenoeg allemaal wijden ze hun leven aan boeken en cultuur. A la Kestemont, dus. En hebben we niet allemaal zo onze eigen MacGuffin of Graal, iets dat ons aanport om ons eigen verhaal te ‘schrijven’? Ondertussen spijkert leraar Kestemont onze kennis nog een beetje bij: over ‘acrostichon’ en ‘initiaal’, en geeft hij regelmatig een leuk weetje mee. Af en toe een knipoog, dat het niet allemaal al te serieus moet zijn: Kenji Gooris verovert zo een plaatsje in de literatuur. Michael Kestemont belicht hoe het kunst en literatuur verging in onder andere de 19de eeuwse en de middeleeuwse maatschappij, hoe zij eeuwenlang een privilege bleven van de elite. Terecht stelt hij zich de vraag of dat zo moet blijven of … of een meesterdief zijn gang moet gaan.
‘De witte weduwe’ is het tweede Anna Vleminckx-verhaal. Het is een roman waarin kunst, en meer specifiek literatuur, verleden en heden met elkaar bindt. Of hoe een middeleeuws verhaal aan de basis kan liggen van een speltheorie voor gevorderden.