Je kan niet blijven vluchten

Een woordje uitleg vooraf. Ockhams scheermes ook wel ‘Lex parsimoniae’ of de wet van de spaarzaamheid vindt haar oorsprong in de 14de eeuw en wordt toegeschreven aan filosoof Willem van Ockham. De wet stelt dat de eenvoudigste verklaring voor een bepaalde theorie meestal de beste is; dat er voor de theorie met de minste aannames moet gekozen worden.
15 jaar eerder, Irak. Alex Dubois is op missie. Wat hij daar meemaakt tekent hem voor zijn verdere leven.
‘Ockhams scheermes’ draalt niet. Chris Bossers start zijn zesde thriller met een knal die het hele verdere plot nagalmt en bepaalt.
Nu, Antwerpen. Commissaris Willy Vercammen, inspecteur Sven Aelterman, hoofdinspecteur Shanaz Hashemzadeh en onderzoeksrechter Vandersmissen krijgen de ene na de andere perfect uitgevoerde moord op hun spreekwoordelijke bord. Is er een verband? Is er een seriemoordenaar aan het werk? Hoe past de NV Helmans International in de gebeurtenissen? Moeten de moorden gekaderd worden in de context van dodelijke milieuvervuiling en corruptie?
Heel wat personages passeren de revue en dat is in het begin van de plot misschien verwarrend of overweldigend, maar verder lezen leert dat Alex en commissaris Vercammen duidelijk de hoofdrollen weg kapen.
De commissaris is duidelijk een man met veel praat. Ook al spoort hij anderen aan om het principe van Ockhams scheermes toe te passen, zelf lanceert hij het ene maffe verhaal na het andere. Zijn eigen wet - “Iedereen is schuldig tot de commissaris het tegendeel beslist. En als je niet weet welk misdrijf, zolang commissaris Vercammen het weet, is het al voldoende.” – zegt al veel over hoe hij in het leven en het politiewerk staat. Willy, volgens journaliste Diana, is “terminaal cynisch”, grof, kijkt niet op een vooroordeel meer of minder, vaart zonder scrupules zijn eigen koers en bekijkt anderen met een zeker dédain, wat goed geïllustreerd wordt in zijn relatie met de onderzoeksrechter. Hij deinst er niet voor terug om aan corruptie een wettelijk valabele draai te geven.
Chris Bossers heeft een levendige pretentieloze schrijfstijl. In slechts enkele zinnen zet hij zijn personages op gevatte manier neer. Elk personage heeft zijn of haar eigen taalregister. De dialogen staan garant voor grofgebekte replieken, druipen van ironie, sarcasme en cynisme en zijn regelmatig tandenknarsend vrouwonvriendelijk. De snedige oneliners zijn grotendeels voor het conto van Willy. Zelfs Bazart ziet zichzelf vereeuwigd in de thriller. Korte hoofdstukken houden het tempo hoog en maken dat er bij alle betrokken partijen constant een vinger aan de pols wordt gehouden.
Voor lezers die Antwerpen kennen zorgen de verschillende Antwerpse venues voor herkenbaarheid en echtheid. Trouwens, Chris Bossers schrijft zijn thrillers op basis van waargebeurde feiten. Sommige gebeurtenissen zijn jammer maar helaas meer dan herkenbaar.
Voor wie wil weten hoe ‘Ockhams scheermes’ nu echt zijn toepassing vindt in deze thriller is er maar één optie: lezen die thriller!
3,5*