Slow cooking

Tyler Green wordt na 29 jaar gevangenschap wegens moord op zijn vriend Leo Bauer in voorlopige vrijheid gesteld. Tijdens een reünie wil hij de vrienden terugzien die erbij waren tijdens dat fatale laatste weekend.
De ex vrienden komen bijna 30 jaar later één voor één in beeld. Tyler is aanvankelijk een blanco blad. Dat hij ooit een beloftevolle student geneeskunde en een dromenman was is zowat de enige info die over hem gedeeld wordt: de jarenlange opsluiting lijkt zijn persoonlijkheid nagenoeg volledig te hebben uitgewist.
Wat wil Tyler bereiken met de reünie? Aanvankelijk houdt iedereen de schijn hoog. Door toedoen van een buitenstaander die hen bestookt met lastige vragen en hen daarbij een confronterende spiegel voorhoudt, komt al het oude zeer bovendrijven en vallen de maskers één na één af. Het beeld van Leo wordt steeds scherper gesteld.
Tijdens het diner botsen gevoelens en herinneringen; de sfeer wordt steeds grimmiger. De ex vrienden zijn totaal van elkaar vervreemd; dat ze de connectie met hun jongere zelf zijn kwijtgespeeld hakt er pas goed in. Tyler lijkt los van alles en iedereen wat het ongemak extra voedt. Dat de bom gaat barsten lijkt onafwendbaar.
Wanneer deel 2 begint, staat de boel al aardig op stelten. De vondst van een lijk noopt de komst van Maud O’Connor. Het is de start van een Agatha Christie-verhaal 2.0: een dode, één locatie en een beperkt aantal verdachten. Maud is er om alles uit te pluizen, lacunes op te vullen, versprekingen te interpreteren en tijdlijnen op te zetten, dit alles onder het commando van brulaap haar baas, Weller.
‘Tyler Green komt nooit meer vrij’ is weer een op en top Nicci French-product waarin heel veel aandacht gaat naar het schetsen van omstandigheden en het uitdiepen van personages. Het is een soort van slow cooking waarbij situaties en personages elkaar beïnvloeden en de tijd wordt genomen om dat proces te laten gebeuren en te analyseren.
Kleine kanttekening daarbij is dat dat nogal wat herhalingen met zich meebrengt. Misschien zelfs een keertje te veel. Maar …
Voor de liefhebbers van de psychologische thriller, die niet uit zijn op bloederige en gewelddadige scènes, zijn de boeken van Nicci French en dit boek in het bijzonder een feestje om te lezen. Ik reken me graag onder hen.
4 *