Die nacht, in de kamer met het gestreepte behang

‘Meisje nummer 8’ is de jubileumroman waarmee vader en zoon Willy en Steven Bogaerts 20 jaar samen schrijven bekronen.
Het is een mooie hardcover geworden die heel prettig, luxueus en zacht als fluweel in de hand ligt.
De proloog gijzelt onmiddellijk de aandacht: ‘ik’ is door toedoen van grootmoeder Anna in L’Amandine beland. Op kerstavond is er op Willendonk in de kamer met het gestreepte behang iets verschrikkelijks gebeurd. Via het dagboek maakt de lezer kennis met de 15 jarige Sofia die op haar jeugdige leeftijd al een grote last lijkt te torsen. Die nacht van de ‘Ultieme hallucinatie’ heeft haar leven voorgoed veranderd.
‘Meisje nummer 8’ vertelt het verhaal van drie sterke vrouwen die elk op hun eigen specifieke manier de pijlers zijn van deze zinderende roman. Het personage van Anna domineert de plot, in aantal pagina’s én in de impact die ze heeft op de levens van Helena en Sofia. De teruggetrokken Helena schittert in onzichtbaarheid en stilzwijgen; Sofia’s zoektocht naar haar verleden wordt voortdurend gesmoord; wat voorviel in de kamer met het gestreepte behang brengt haar op de rand van de ondergang.
Het verhaal is schrijnend en rauw, sommige scènes heel expliciet. De auteurs voeden constant het gevoel dat erger op komst is: een alles verterende haat als een zweer die op barsten staat. Obsessie, haat, onstilbare wraak, eenzaamheid, maar ook een vleugje hoop is wat de personages definieert en drijft.
De schrijfstijl van Willy en Steven Bogaerts is heel krachtig en suggestief. Het decor en de personages ademen: het is alsof je op Willendonk bent, je op het erf loopt en je de personages kan aanraken. De auteurs appelleren voortdurend aan de zintuigen van de lezer: kleuren, geluiden en geuren komen los van de bladzijden en landen op het netvlies, in de oren en in de neusgaten.
Taal is echt één van de grote troeven van vader en zoon Bogaerts. Wrede beelden in even wrede woorden om de haat en de wraak onder woorden te brengen. Korte, afgemeten zinnen die alle warmte bannen en personages in het gareel moeten houden. Stilzwijgen dat de angst om te spreken verraadt. Daar tegenover gulle, exuberante zinnen die jubelend en lichtvoetig het mooie en de hoop benoemen. Maar nagenoeg altijd poëzie. ‘Meisje nummer 8’ bevat talloze mooie zinnen en passages die nopen tot trager lezen om te genieten van het taalmeesterschap van de auteurs.
“Ze hoopte echter dat hij niet doorhad dat ze van plan was om als ijsschaatser het moeilijkste gedeelte van de kuur voor later te houden. Met drie triple axels met een perfecte landing, gevolgd door een pirouette, waarbij ze zo goed als onzichtbaar was, zou ze hem ooit vertellen wat er echt was gebeurd. Dat kon alleen op een piste waarvan elke centimeter haar vetrouwd was en op een dag dat het ijs van de beste kwaliteit zou zijn.” (p. 219)
‘Meisje nummer 8’ is een roman die je bij de lurven vat en niet meer loslaat (zelfs wanneer je niet leest!). De wreedheid en de rauwheid benemen je bij momenten de adem; het grensoverschrijdend gedrag maakt levens voorgoed kapot. Of toch niet? Het verhaal gaat van zwaarmoedig over in lichtvoetig en omgekeerd. De auteurs nemen geen blad voor de mond en schuwen de hardheid van de realiteit in het boek niet. Altijd weer gieten ze de sfeer en gevoelens in taal op de maat van het moment in het leven van Anna, Helena en Sofia. Drie vrouwen, drie generaties, mijlenver uit elkaar, maar in alles verweven met elkaar brengen de geheimen van Willendonk boven water. Het zou gebaseerd zijn op echte feiten. Ik twijfel er geen moment aan!
‘Meisje nummer 8’ moet je lezen!
5 *