Een boek vol vragen en contrasten

Er zijn 2 moeders. De ene rijk, met een goede baan, een weduwe met 2 kinderen, hoog op de ladder van maatschappelijke hiërarchie. De andere alleenstaand, heeft ooit in haar leven vooral voor haar zoon gekozen, verdient haar geld met schoonmaken, onderaan de ladder. De ene egoïstisch, heeft haar dochter schuld, dat ze mishandeld wordt, de andere eerlijk en oprecht, steunt haar zoon en zijn keuzes. Maar het gaat niet om hun. Het boek gaat over hun kinderen, Marianne en Connell, 2 tegenpolen met 2 verschillende achtergronden die toch naar elkaar trekken. Als lezer volg je hun leven in stukken tijdens hun school en studie jaren. Het gebeurt niet zoveel in het boek, maar er wordt gedetailleerd gevolgd hun ontwikkeling, groei naar elkaar toe, hun keuzes en vooral emoties en gevoelens in hun drang om normaal te zijn. Het is een beetje raar en verwarrend boek, want voorbeelden van "normaal" zijn ver van wat ik als "normaal" beschouw. Waarom willen ze dat? Is de hoge positie op de maatschappelijke ladder zo belangrijk, dat je bewust kiest voor leegde, oppervlakkigheid, egoisme en waarde van mensen bepalen door hun bezittingen, opleiding, aanwezigheid op juiste feestjes en werk van de ouders?
Een van de belangrijkste thema's in het boek is huiselijk geweld. Kun je het als magneet naar jezelf trekken? Hoe komt dat? Waarom zou je voor gewelddadige partner kiezen? Wat kan je breken en wat kan je redden?

Normaal zijn is een grote mysterie van het boek. Wat houdt het eigenlijk in? Welk " normaal" is nou de juiste? Kun je zelf kiezen, wie je wil worden of wordt je " normaal" door trouw aan jezelf te blijven? Wat zijn de consequenties van andermans " normaal" te kiezen?

Ik vond de schrijfstijl opvallend. Ook al is het boek niet echt spannend, het is moeilijk om weg te leggen. Taal van Rooney is erg bloemrijk, ze gebruikt veel moeilijke woorden, die van mij mocht ze af en toe weg laten. Zinnen zijn lang, beschrijvend en complex, je moet er goed aandacht erbij houden en regelmatig vraag je je af, wat ze eigenlijk bedoelt. Tussendoor vallen er net haarde stenen, zeer korte, krachtige zinnen, die lijken helemaal niet bij de rest te passen. Stijl van Rooney spreekt me niet aan, ik worstelde me door het boek heen, hoewel de besproken thema's vond ik wel interessant. Ik vond het geen makkelijkste boek, die zou vooral jonge mensen op weg naar eigen identiteit aanspreken.