Een voltreffer!

Ken je dat? Het gevoel nadat je in een boek bent begonnen en dat je dan werkelijk iets anders MOET doen? Bijvoorbeeld werken? Het boek in je gedachten blijft bij elke handeling die je ook doet. Met wie je ook praat. Dat je staat te dromen over het verdere verloop?


Het boek van Jojo Moyes ‘Portret van een vrouw’, een titel die helaas niet echt bijpassend is vind ik.
De titel letterlijk vertalen was naar mijn inziens beter geweest.
Maar dit boek van haar is een voltreffer! ‘Voor Jou‘ was een uitstekend boek, een tranentrekker. ‘Portret van een vrouw’ Als het mogelijk is, nog beter!
Het bevat een brok geschiedenis, een deel romantica, twee handen vol met droefheid en verdriet. En alles wordt samen gevoegd in één verhaal met mysterie.

Als het eerste deel eindigt blijf je met vragen achter en is het ronduit ergerlijk dat je voor je gevoel opnieuw moet beginnen in het verhaal.
Maar al snel heeft het tweede deel je ook in je greep. Een deel van het verhaal is logisch en je zou kunnen zeggen voorspelbaar. Maar oh, het tegendeel is waar! En dat is absoluut een pluspunt!

Vond ik ‘Vier plus één‘ wat tegenvallen, maar dit boek maakt het dubbel en dwars goed.
Na mijn werk, ben ik op de bank geploft en heb ik het weer in één ruk verder én uitgelezen!

Zo levendig is het verhaal en de personages. Hoe ergerlijk echt ze van het papier afspattend dat je ze het liefst een draai om hun oren zou geven. ‘Hoe kunnen ze dat nu doen?’ of ‘Hoe kan Aurélien dat nou zeggen!’
Ontzetting over de Eerste Wereldoorlog, die net zo verschrikkelijk was als de Tweede wordt duidelijk door Jojo’s beeldende schrijfstijl. Zo beeldend dat je er van huivert van afschuw. Ook laat ze zien dat elk verhaal twee kanten heeft, dat het nooit zwart-wit is en dat we uiteindelijk we allemaal mensen zijn.
Ook ben ik Jojo Moyes dankbaar dat ze het verhaal in deze tijd liet afspelen, het is een weinig, werkelijk bekende oorlog die overschaduwt wordt door de Tweede, terwijl ze beiden net zo afschuwelijk zijn. Het is leerzaam om ook meer over deze tijd te weten te komen en ook die mensen niet te vergeten en te herdenken.

Het einde van het boek is verrassend en uitstekend bedacht. Een echt Moyes- einde!
Het feit is, wat ik aan het begin aangaf dat ik de Nederlandse titel niet de beste vind. Maar de cover is absoluut prachtig vormgegeven!Delen zijn hoogglans en delen zijn mat, wat het nog meer diepgang geeft dan de kleuren al deden. Van de Engelse versie zijn twee covers beschikbaar. waarvan één er op lijkt en de andere wijkt met alles af. Dit is tot nu toe één van de weinige keren dat ik de Nederlandse cover mooier vind dan de oorspronkelijke.

Dit is origineel gepost op FollowMeMove. com