Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Debuut met mooie taalvondsten.

Anna 30 maart 2020
De slaap die geen uren kent is het debuut van Sebastiaan Chabot (1989) , zoon van de alom bekende dichter en entertainer Bart Chabot.
Na zijn studie heeft hij in New York een cursus Creative Writing gevolgd, o.a. bij Jonathan Safran Foer, waarvan een mooie quote op het boek staat.

Vrijdag 17 november 1950 19.00 uur
Het boek begint met de 51 jarige Kurt Victor Karl Kuschfeld, wandelstokgelukkig, die simpelweg de envelop van zijn leven wilde dichtlikken.
Deze Kuschfeld was straatlicht bewaarder en kreeg de opdracht alle straatlantaarns te vervangen in het dorpje Reichsburg an der Mosel.
Werk dat hij meestal uitvoerde gedurende de nacht.
" Daardoor kon hij goed bijhouden wanneer de mensen sliepen , aan de hand van hun slaapkamerdonkerte, wie de hele nacht doorwerkte en wie het daglicht niet zou halen.
Meneer Kuschfeld was kalm en moe en zonder vervolgvragen en bekaf van de bühne.
Hij slaagde er niet in zich zijn leven anders te herinneren dan opzichzelfstaande bedrijven die er maar niet in slaagden tot een redelijke apotheose te komen. "
Echter hij wordt vergezeld door iemand anders, waarschijnlijk zijn alter ego, die hem influistert dat zijn leven nog niet af is, dat hij nog boete moet doen.
Wat er precies gebeurd is blijft in het midden, al heeft het waarschijnlijk met zijn rol in de Entloesung te maken.

Vier generaties later maken we kennis met achterkleinzoon Victor, die het portret van zijn overgrootvader, dat in de hal hangt, samen met zijn broertje Benjamin en enkele vriendjes naar de tuin brengt en verbrandt.
Hij vindt, tijdens het passeren van het schilderij, het portret al nooit plezierig om naar te kijken, daarom kwam het hem eigenlijk wel goed uit. Hij had altijd het gevoel dat er door de man op het portret teruggekeken werd en dat gaf hem een onbehaaglijk gevoel.
Als zijn vader Kurt er achter komt wat hij heeft gedaan, krijgt hij een flink pak rammel. De eerste keer in zijn leven, want zijn vader heeft het niet zo op slaan van zijn kinderen.
Uit spijt over wat hij heeft gedaan neemt hij zich voor het leven van deze overgrootvader te gaan uitzoeken en beschrijven.
Vader Kurt realiseert zich dat hij eigenlijk niets weet over zijn grootvader en gaat op onderzoek uit, eerst bij het gemeentehuis. Daarbij komt hij erachter dat zijn eigen vader "de gangbare zonde heeft begaan. "

Het is duidelijk dat het gezin van Victor gestoeld is op het gezin van vader Bart Chabot, waarbij de laatste model staat voor vader Kurt. Ook een moeder, die huisarts is, komt erin voor.
Victor is een gevoelige jongen , die de gesprekken met zijn vader goed in zich opzuigt.

De slaap die geen uren kent is een creatief geschreven verhaal, waarbij duidelijk wordt dat iedere generatie Kuschfeld ernaar streeft iets te doen, waardoor ze na hun dood herinnerd zullen worden.
Dat is wat alle personages met elkaar verbindt.
Het boek kent een bijzondere vormgeving en is regelmatig ook beeldend geschreven, waarbij vooral het creatieve gebruik van taal opvalt.
Woorden zoals bijvoorbeeld wandelstokgelukkig , over gecentreerd gezicht , feilloze adem , slaapkamerdonkerte en de lange vinnen van hun overjas.
De taal spitsvondigheden overheersen zo nu en dan teveel, waardoor het boek af en toe wat gekunsteld overkomt. Daardoor gaat de diepgang en zeggingskracht van het verhaal en de personages enigszins verloren, wat het verhaal niet ten goede komt.
Toch is dit boek zeker geen slecht debuut, want schrijven kan Sebastiaan Chabot , daarover geen misverstand.
De slaap die geen uren kent is een goede opmaat naar toekomstig werk van deze debutant.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Anna