Een thriller vermengd met fantasy

Hoe vang je een geest? Dat doe je bij voorkeur niet, als het aan Kepler ligt, een entiteit die bij gebrek aan iets beters onder die naam door het leven gaat. Hij/zij is de verteller van Huid op huid. Kepler was ooit een mens, maar werd een geest toen hij/zij werd vermoord en nog net in staat was om de moordenaar aan te raken. Sindsdien is de geest van Kepler in staat om van het ene lichaam op het andere over te springen, simpelweg door middel van aanraking. En Kepler is niet alleen. Veel meer mensen die ooit gewelddadig om het leven kwamen, ontdekten op het laatste moment dat ze konden ‘overschakelen’ zoals ze het zelf noemen.

Vanzelfsprekend dat de mensheid jacht maakt op deze geesten. Daarmee begint Huid op huid  ook. Josephine Cebula, de drager van Kepler, wordt in de eerste zin neergeschoten en Kepler is nog net in staat om over te schakelen op een voorbijganger. Er blijkt een samenzwering te zijn om Kepler en andere geesten voorgoed uit te roeien. Aan Kepler om uit te zoeken wie hier achter zit, als hij/zij wil voorkomen dat die samenzwering slaagt.

Claire North liet in haar eerste boek De eerste vijftien levens van Harry August  al zien dat ze het thrillergenre graag vermengt met fantasy. In dat boek ging August continu dood en moest hij zijn leven iedere keer opnieuw leven, maar dan wel met de opgedane ervaring uit zijn vorige leven. Zoiets als de film 'Groundhog Day' dus. In Huid op huid  speelt North met het gegeven dat een geest het lichaam van iemand kan overnemen, waarbij diegene slechts geheugenverlies ervaart als de geest zijn lichaam weer verlaat. Overigens is Claire North ook niet vies van meerdere levens. Haar naam is een pseudoniem van Catherine Webb die onder eigen naam ook al een aantal boeken heeft geschreven, en ook onder haar andere pseudoniem Kate Griffin.

Door het verhaal door een geest zelf te laten vertellen, werpt North gelijk een interessante vraag op. Wat mag Kepler zich allemaal veroorloven om als geest in leven te blijven? Als lezer vat je als een soort automatisme een sympathie op voor de verteller, maar in hoeverre is dat terecht? Hoe zou je tegenover Kepler staan als het verhaal verteld zou worden door degenen die jacht op de geest maken? Het boek zou er in dat geval behoorlijk anders uitgezien hebben.

Die vraag is gelijk het meest interessante van het hele boek. Van een mooie schrijfstijl hoeft North het niet te hebben. Ze kent geen andere methode om nieuwe scènes te beschrijven dan door drie of vier bijvoeglijke naamwoorden in een zin te stoppen. Haar originaliteit in het verzinnen van verhalen komt niet terug in de schrijfwijze zelf.

Desondanks is Huid op huid  door het oprekken van het thrillergenre een verfrissende aanwinst. Dat Claire North voor haar volgende boek maar weer zo’n fantastisch gegeven mag bedenken.