Overbodig aftreksel

Sinds De Da Vinci code mag het verhaal bekend worden geacht: in het Franse Rennes-le-château ontdekte de arme priester Saunière iets dat hem ontzettend rijk zou gaan maken. Het is nog steeds niet bekend wat hij ontdekt heeft, maar complottheorieën zijn er genoeg. Zo zijn er theorieën die stellen dat Jezus niet ten hemel is gevaren, maar dat zijn lichaam naar Frankrijk is gebracht, of dat zijn vrouw, die zwanger van hem was, naar Frankrijk is gevlucht. Stapels boeken zijn er al over geschreven, zoals De tombe van God van Andrews en Schellenberger en Het heilig bloed en De heilige graal van Baigent, Leigh en Lincoln.
Loomis heeft daar met De Pegasus connectie een overbodig aftreksel van gemaakt.
Langdon Reilly is een advocaat die halsoverkop naar Frankrijk gaat als zijn zus en haar zoontje bij een bomexplosie om het leven komen. Daar ontdekt hij dat zijn zus net in het bezit was gekomen van een schilderij van Poussin dat ook in het Louvre hangt, maar dan met een andere achtergrond. Dit schilderij zou aanwijzingen bevatten voor een geheim dat nabij Rennes-le-château verborgen zou zijn door de Tempeliers. Reilly besluit te gaan onderzoeken wie er achter de moord op zijn zus zit en merkt al snel dat hij ook het doelwit van moordenaars is geworden.
Loomis doet krampachtig zijn best om een spannend verhaal te schrijven, maar de hoeveelheid storende elementen is zo groot dat je als lezer het liefst het boek weg wilt leggen. Het verhaal is volstrekt niet origineel. Loomis maakt de ergerlijke fout om de politie in alle landen waar Reilly komt als onnozel neer te zetten. Zijn schrijfstijl lijdt onder vreemde vergelijkingen (‘Ze bracht meer hoofden aan het draaien dan de Amerikaanse vereniging van chiropractici’) en geregeld kinderlijke dialogen. De moordenaars in De Pegasus connectie behoren tot een eeuwenoude organisatie die in een poging om bepaalde zaken geheim te houden even subtiel opereren als een olifant in een porseleinwinkel. Een onbedoeld hilarische uitschieter daarbij is de scene waarin de moordenaars tijdens een bergrit in een vrachtwagen onze held achterna racen die op een motor rijdt.
Loomis doet in het begin van het boek geheimzinnig over het vorige beroep van Reilly, maar de oplettende lezer snapt al gauw dat hij geheim agent is geweest. De kwaliteiten van spion heeft Reilly alleen nodig als hij geconfronteerd wordt met de moordenaars; het speurwerk stelt niet zoveel voor in dit boek. Na lang nadenken ontdekt Reilly een mogelijk anagram van een zin op het schilderij van Poussin, maar als hij wat gezocht had op internet, zou hij overstelpt zijn door sites waar dat anagram allang gevonden is. Het helpt Reilly om in het gebied van Rennes-le-château rechtstreeks naar de schat te lopen, terwijl dat gebied al grondig uitgekamd is door andere schatzoekers.
Loomis doet ook een poging zijn personages wat body te geven, maar slaagt daar niet in. De feiten die hij over de personages vertelt, zoals dat de zoon van de zus van Reilly geadopteerd zou zijn en dat Reilly nog elke dag denkt aan zijn vrouw die aan kanker is overleden, worden zo minimaal uitgewerkt, dat ze als niet relevant overkomen. Dat slecht uitwerken doet Loomis ook met meer zaken, bijvoorbeeld een stelling dat de moorden van een bepaalde organisatie in het teken staan van één van de vier elementen. Er wordt hier geen betekenis of vervolg aan gegeven, maar ondertussen verdraait Loomis wel de feiten door te zeggen dat de priester Saunière door verdrinking is omgekomen in plaats van door een beroerte. Ook de uitleg van Loomis over het schilderij van Poussin en de stand van de herdersstokken is matig. Een afbeelding van het schilderij zou daarbij trouwens handig zijn geweest.
En zo gaat het verhaal verder tot Loomis aan het eind van een boek een krampachtige poging doet om een verrassend slot uit zijn hoed te toveren, maar ook dat slaat niet aan.