Knappe, beeldende creatie van een stalker

"De obsessieve stalker of intimiteitzoeker is verliefd op zijn slachtoffer en meent in hem of haar de ideale partner te zien. Volgens hem is het slachtoffer 'de ware', en zullen ze uiteindelijk een stel vormen, als hij maar volhoudt. Vaak gaat dit gepaard met een gevoel een zeker 'recht' te hebben jegens het slachtoffer, ook als het slachtoffer de stalker afwijst of zelfs al een relatie met een ander heeft." (Bron: Wikipedia).

De onopvallende en doorsnee ogende Henry draagt de complete uitrusting van een vogelaar. Dagelijks staat hij bij het meer, drukdoende met verrekijker en fototoestel. Henry voert een show op, want hij is geen vogelaar. Sterker nog, hij heeft een pesthekel aan vogels. Hij staat daar slechts om Regine te zien, een aantrekkelijke 15-jarige, met lange, blonde haren, altijd gracieus gekleed in strakke broek en wit topje. Een juweel, vindt Henry. Zí­jn juweel! Hun leeftijdsverschil van dertig jaar kan geen probleem zijn. Stiekem is hij al meerdere malen in haar huis geweest, in alle kamers, ook in haar slaapkamer. Hij steelt kleine dingen. Dat hij net als Regine van vanilleparfum houdt, moet toch iets betekenen? Toegegeven, Regine is wat slordig, maar dat kan hij haar afleren. En dat verdomde zeurwijf van een moeder die van de opvoeding een potje maakt, zal hij wel aanpakken.

Henry ergert zich aan veel dingen: gerookte vissoorten, rommel, nonchalante mensen, vrijpostige vrouwen, buitenlanders, gulzige eters en randjes van onderbroeken die boven jeans uitsteken. Geregeld dwalen zijn gedachten af naar vroeger, toen hij 's nachts met zijn vader munten en zwaarden met een metaaldetector moest opsporen. Ook weet hij nog van de pikdonkere provisiekast, waarin hij tussen de spinnen opgesloten zat. En van de ongenadige pesterijen op school krijgt hij het nóg benauwd. Gelukkig had hij zijn imaginaire vriendje Paul McCartney, met wie hij graag in het Engels praatte. Henry is nogal verknipt, want wie bakt zijn goudvis nu in sissende bakolie en eet hem vervolgens op? Maar Henry houdt ook best van mooie dingen, zoals parels en andere blinkers, beleefde mensen, het bos, de natuur, een schoon en opgeruimd huis, maar bovenal van Regine. Ineens ziet hij haar lopen met een donkere jongen met zwarte krullen! Ze kussen elkaar! Henry weet dat Regine dit eigenlijk niet wil, ze hoort immers bij hém. Dat ze dat nog niet beseft, is een kwestie van tijd...

Tove Nilsen hoort bij de belangrijkste auteurs van Noorwegen en schreef al vele romans en jeugdboeken. In De vleugeldief — haar derde thriller — beschrijft zij zowel Henry's denkwereld als die van Elisabeth, Regines moeder. Het verhaal van de wereldvreemde Henry is fraai indringend geschreven en geheel passend bij een notoire stalker. Deze vertelstijl zet zich echter onnodig voort bij de moeder en blijft daar met één been hardnekkig hangen in de emotionele labiliteit van Henry's personage. Misschien adoreert Elisabeth haar dochter overvloedig, maar verder lijkt ze een gelukkige, stabiele vrouw die na haar scheiding haar leven prima op orde heeft. Niettemin wordt ze erg wankel neergezet. De makke van De vleugeldief is het continueren van dezelfde schrijfstijl voor sterk uiteenlopende en onverenigbare personages, terwijl juist het gebruik van ik-perspectief tegengestelde karakters zo mooi kan beklemtonen. Nilsen herstelt zich later wel, maar de plot is nogal teleurstellend. De ruim drie sterren dankt zij vooral aan haar knappe, beeldende creatie van een stalker.