Lezersrecensie
De aarde draait. Wij struikelen verder ...
Er moet wel iets heel bijzonders voorbijkomen eer ik mijn persoonlijke top 25 aanpas. Waarom dan tóch? Omdat Colum McCann een subliem boek heeft geschreven, al in 2009: Laat de aarde draaien. Een niet genoeg geprezen boek met meerdere verhalen die je nieuwsgierig maken, je verwonderen, je doen afvragen waar ze naartoe gaan. Over mensen aan de onderkant van de samenleving, of vermogende mensen aan de goede kant met hun verdriet. Schoffies, een belezen zwart hoertje en haar minder belezen collegae, een stel dat een auto-ongeluk veroorzaakt, enzovoorts. Over mensen met hun dromen, ambities, verlangens, frustraties, van een soms onbeschrijflijke treurigheid door een omslag in hun leven.
McCann belicht situaties en personen vanuit meerdere perspectieven, waarbij ook Philippe Petit voorbijkomt, de Franse koorddanser die in 1974 hoog tussen de Twin Towers liep, rende, sprong en danste. Uiteindelijk krijgt Petit in fases zijn eigen grootse rol, steeds vanuit een andere hoek en soms en passant, maar denk niet dat het boek over hem gaat. Nee! De grote gemene deler is linksom of rechtsom de stad New York en een aantal schijnbaar willekeurig gekozen bewoners, wier paden zich vroeg of laat in meer of mindere mate kruisen, of hun onderlinge verband krijgen. En allemaal krijgen ze op enig moment iets mee van wat er tussen de torens gebeurt.
McCann heeft een prachtige schrijfstijl: doordacht, boeiend, slim, helder, filosofisch, psychologisch, ontroerend, prozaïsch, ironisch, humoristisch, droevig, rauw, onverwacht en verrassend. Maar altijd passend in de diverse verhalen, want de man kan het allemaal. Hij verplaatst zich net zo makkelijk in de ongezouten en ironische overpeinzingen van een zwarte hoer in de gevangenis en de hoeren op straat, als in moeders die een zoon in Vietnam zijn verloren, of in een rechter, een groep hackers, een tagger, of een zelfbenoemde Ierse priester (een knipoog naar zijn Ierse afkomst), enzovoorts. McCann heeft veel moois te vertellen.
En dan heb ik het niet eens over de beladenheid en de symboliek die Petit onbedoeld al in 1974 aan de Twin Towers gaf.
Mooiste zin: "De aarde draait. Wij struikelen verder."
McCann belicht situaties en personen vanuit meerdere perspectieven, waarbij ook Philippe Petit voorbijkomt, de Franse koorddanser die in 1974 hoog tussen de Twin Towers liep, rende, sprong en danste. Uiteindelijk krijgt Petit in fases zijn eigen grootse rol, steeds vanuit een andere hoek en soms en passant, maar denk niet dat het boek over hem gaat. Nee! De grote gemene deler is linksom of rechtsom de stad New York en een aantal schijnbaar willekeurig gekozen bewoners, wier paden zich vroeg of laat in meer of mindere mate kruisen, of hun onderlinge verband krijgen. En allemaal krijgen ze op enig moment iets mee van wat er tussen de torens gebeurt.
McCann heeft een prachtige schrijfstijl: doordacht, boeiend, slim, helder, filosofisch, psychologisch, ontroerend, prozaïsch, ironisch, humoristisch, droevig, rauw, onverwacht en verrassend. Maar altijd passend in de diverse verhalen, want de man kan het allemaal. Hij verplaatst zich net zo makkelijk in de ongezouten en ironische overpeinzingen van een zwarte hoer in de gevangenis en de hoeren op straat, als in moeders die een zoon in Vietnam zijn verloren, of in een rechter, een groep hackers, een tagger, of een zelfbenoemde Ierse priester (een knipoog naar zijn Ierse afkomst), enzovoorts. McCann heeft veel moois te vertellen.
En dan heb ik het niet eens over de beladenheid en de symboliek die Petit onbedoeld al in 1974 aan de Twin Towers gaf.
Mooiste zin: "De aarde draait. Wij struikelen verder."
6
12
Reageer op deze recensie
