Hebban recensie
'Hartsvriendin' is een gedegen thriller over macht, ontgoocheling en desillusie binnen een langdurige, complexe vriendschap
Hartsvriendin is de mierzoete en wat gemaskeerde titel van het thrillerdebuut van de Engelse Julia Crouch. Na het schrijven van toneelstukken en kinderboeken een behoorlijke ommezwaai. Crouch deed dan ook een jaar over Hartsvriendin en koos een vrij ongebruikelijk thema binnen het thrillergenre: vriendschap.
Rose is getrouwd met kunstschilder Gareth; ze hebben twee dochters: peuter Anna en baby Flossie. Als haar hartsvriendin Polly vanuit Griekenland belt met het bericht dat haar man verongelukt is, wil Rose zich direct over haar en haar twee zoontjes ontfermen. Gareth voelt een gezonde weerzin, want hij verfoeide Polly altijd al. Tegen wil en dank stemt hij toe. "Ons kan toch niets gebeuren?" vraagt hij nog. Maar al snel na Polly's komst verandert hun rustige Engelse plattelandsleven. De ex-popstar, gedraagt zich excentriek, praat als de eerste de beste bouwvakker en verwaarloost haar zoontjes; de veeleisende Polly bekommert zich nergens om. In schril contrast staat haar charismatische uitstraling, waarmee ze iedereen om haar vingers windt. Rose zorgt in eerste instantie liefdevol voor het ontwrichte gezin en gaat hier behoorlijk ver in. Zij is de optimale moeder en regelaar en iedereen is reuze blij met 'hotel mama'. Gareth vlucht dankbaar zijn schildersatelier in.
Als lezer druist het tegen je gevoel in dat Rose zich zo laat ringeloren. We begrijpen het wat beter als we lezen over het heftige verleden van de vriendinnen: drugs, drank, huiselijk geweld en een gedeeld jeugdgeheim. Het laatste maakt Rose chantabel en Polly grijpt deze mogelijkheid aan om haar zin door te drijven. Als huisdieren verdwijnen en zelfs Flossie en Anna niet veilig zijn, pikt de altijd positieve Rose het niet meer en zint op wraak. Maar Polly is als de duivel zelf en de nachtmerrie voor Rose is nog maar net begonnen.
Crouch heeft haar best gedaan op haar eerste thriller. Ze schrijft overzichtelijk en blijft binnen de lijnen van goed te volgen zinsconstructies. Haar taalgebruik is prettig en helder. Soms draaft ze wat door met opgeblazen woorden als esoterisch, catharsis, sepulcraal, ruraal, tantristisch, enzovoorts. Niet passend bij de verder door haar gebezigde vertelstijl. Wel groeit Crouch in het verhaal, want ze werkt de eerst nog matige spanning prima uit. Verder beschrijft ze goed hoe beïnvloedbaar mensen zijn en door een groeiend gebrek aan zelfvertrouwen de grip op de werkelijkheid kunnen kwijtraken. Ziekelijk egoïsme en manipulatief gedrag staan tegenover naïviteit en in basis altijd het goede in iemand willen zien, zonder die persoon direct te slachtofferen. Dit komt soms ongeloofwaardig over, maar het mooie van thrillerfictie is dat de lezer zich kan wentelen in ergernis en huiverend genieten. Jammer van de abrupte afloop en de eigenaardige plot. Het verhaal had een vloeiender en beter einde verdiend. Maar Hartsvriendin is een gedegen thriller over macht, ontgoocheling en desillusie binnen een langdurige, complexe vriendschap.
Rose is getrouwd met kunstschilder Gareth; ze hebben twee dochters: peuter Anna en baby Flossie. Als haar hartsvriendin Polly vanuit Griekenland belt met het bericht dat haar man verongelukt is, wil Rose zich direct over haar en haar twee zoontjes ontfermen. Gareth voelt een gezonde weerzin, want hij verfoeide Polly altijd al. Tegen wil en dank stemt hij toe. "Ons kan toch niets gebeuren?" vraagt hij nog. Maar al snel na Polly's komst verandert hun rustige Engelse plattelandsleven. De ex-popstar, gedraagt zich excentriek, praat als de eerste de beste bouwvakker en verwaarloost haar zoontjes; de veeleisende Polly bekommert zich nergens om. In schril contrast staat haar charismatische uitstraling, waarmee ze iedereen om haar vingers windt. Rose zorgt in eerste instantie liefdevol voor het ontwrichte gezin en gaat hier behoorlijk ver in. Zij is de optimale moeder en regelaar en iedereen is reuze blij met 'hotel mama'. Gareth vlucht dankbaar zijn schildersatelier in.
Als lezer druist het tegen je gevoel in dat Rose zich zo laat ringeloren. We begrijpen het wat beter als we lezen over het heftige verleden van de vriendinnen: drugs, drank, huiselijk geweld en een gedeeld jeugdgeheim. Het laatste maakt Rose chantabel en Polly grijpt deze mogelijkheid aan om haar zin door te drijven. Als huisdieren verdwijnen en zelfs Flossie en Anna niet veilig zijn, pikt de altijd positieve Rose het niet meer en zint op wraak. Maar Polly is als de duivel zelf en de nachtmerrie voor Rose is nog maar net begonnen.
Crouch heeft haar best gedaan op haar eerste thriller. Ze schrijft overzichtelijk en blijft binnen de lijnen van goed te volgen zinsconstructies. Haar taalgebruik is prettig en helder. Soms draaft ze wat door met opgeblazen woorden als esoterisch, catharsis, sepulcraal, ruraal, tantristisch, enzovoorts. Niet passend bij de verder door haar gebezigde vertelstijl. Wel groeit Crouch in het verhaal, want ze werkt de eerst nog matige spanning prima uit. Verder beschrijft ze goed hoe beïnvloedbaar mensen zijn en door een groeiend gebrek aan zelfvertrouwen de grip op de werkelijkheid kunnen kwijtraken. Ziekelijk egoïsme en manipulatief gedrag staan tegenover naïviteit en in basis altijd het goede in iemand willen zien, zonder die persoon direct te slachtofferen. Dit komt soms ongeloofwaardig over, maar het mooie van thrillerfictie is dat de lezer zich kan wentelen in ergernis en huiverend genieten. Jammer van de abrupte afloop en de eigenaardige plot. Het verhaal had een vloeiender en beter einde verdiend. Maar Hartsvriendin is een gedegen thriller over macht, ontgoocheling en desillusie binnen een langdurige, complexe vriendschap.
1
Reageer op deze recensie
