Een emotionele reis door de diepten van kindermisbruik

In het hartverscheurende boek "Wat wij verzwijgen" wordt de lezer meegenomen op een emotionele reis door de diepten van kindermisbruik en de pijnlijke stilte die zo vaak gepaard gaat met trauma's, met name binnen de Nederlands-Indische cultuur. Het is een oprechte getuigenis van persoonlijk lijden en de moeizame weg naar heling.

Het verhaal gaat over Mia die na het overlijden van haar oom naar zijn appartement gaat. Als kind werd Mia misbruikt door haar oom. Als het geheim na vele jaren uitkomt valt de familie uiteen. Over het misbruik wordt nooit meer gesproken. Aangekomen in het appartement begint ze met opruimen en schoonmaken. Tijdens het schoonmaken praat ze tegen hem over wat het misbruik met haar gedaan heeft.

Wat dit boek zo bijzonder maakt, is het feit dat het een uiterst persoonlijk, autobiografisch verhaal vertelt. De auteur onthult haar grootste geheimen, verlangens en de innerlijke strijd die ze heeft moeten doorstaan, en ze doet dit op een manier die de lezer rechtstreeks raakt. Door te schrijven vanuit twee perspectieven, zowel vanuit het heden (volwassen vrouw) als dat het verleden (kind), krijgt het verhaal een extra dimensie van diepte.

Een van de meest indrukwekkende aspecten van dit boek is de poëtische stijl waarin het is geschreven. Elke zin lijkt doordrenkt te zijn met emotie en betekenis, waardoor de lezer wordt meegevoerd in een wereld van pijn, verlies en uiteindelijk vrijheid. Hoewel het verhaal zich langzaam ontvouwt, is dit precies wat het zo krachtig maakt. Het geeft de lezer de kans om echt verbonden te raken met de personages en om de diepte van hun worstelingen te begrijpen.

"Wat wij verzwijgen" is meer dan alleen een boek over trauma; het is een krachtige verkenning van de menselijke geest en de veerkracht die nodig is om te genezen van diepe wonden. Het is een aanrader voor iedereen die houdt van psychologische romans.