Lezersrecensie
Adembenemend
Van Uitgeverij Atlas Contact het boek van Christien Brinkgreve: "Beladen huis, memoir" mogen lezen. Hiervoor mijn dank.
De cover past goed bij het boek. Een vrij lege kamer met licht wat door het raam schijnt.
Het is in de "ik" stijl geschreven wat goed bij het boek past. Het lijkt zo of jij het bent.
Wat fijn is dat het korte hoofdstukken zijn.
Christien groeit op, in een toen, een traditioneel gezin, waar vader werkt en moeder thuis is. Haar moeder heeft last van inzinkingen. Vader laat de kinderen hier regelmatig alleen met moeder. Als kind was Christien onverzettelijk, verlegen. Een zware last lag op haar schouders.
Christien is in de jaren tachtig een van de weinige vrouwelijke hoogleraren.
A. zoals haar man genoemd wordt in het boek, komt uit een gezin waar dood en oorlog een grote rol speelden.
Aan mij werd gevraagd om op de begrafenis van mijn man wat te zeggen. Ik kon het niet. Wat ik wilde zeggen zou door sommigen niet gewaardeerd worden. Ik had het gevoel dat ik er niet bij was.
We leerden elkaar kennen in 1978 toen we, met anderen, aan een project werkten.
Ik viel op A., maar ook op de entourage. We gingen samenwonen, trouwen en kregen 2 zoons. A. had 2 dochters uit een eerder huwelijk. Ik kwam ook uit een gestrand huwelijk maar zonder kinderen.
Na de begrafenis moest het overvolle rommelige huis opgeruimd worden. Ik was niet op de hoogte dat er nog een opslagruimte elders was. Mijn zusje hielp mij. Bij alles wat ik zag kwamen er herinneringen zoals bijvoorbeeld pijn en emoties naar boven. De kast met muziek platen heel netjes geordend. Net zoals alles in A. zijn leven. Dit herinnerde mij er aan, dat toen de jongens jong waren, ik boven in mijn lichte werkkamer aan het werk was en de muziek van beneden hoorde. Eerst gingen we samen, later met de zoons, naar het huisje in Egmond aan Zee. Later ging ik alleen. Ik had dit nodig om onder andere te ontsnappen aan de woede-aanvallen, het kleineren van A. Ik heb carrière gemaakt. We hadden een oppas voor de kinderen. Was dit teveel voor A. dat de aandacht ook naar mij uit ging? De laatste tijd spraken A. en ik niet meer zoveel met elkaar. De communicatie verliep bijna alleen via de mail.
Vooral na het pensioen van A. werd de omgang nog moeilijker. Zijn werk hield op en daarna ook langzaam zijn nevenwerkzaamheden. Door het opruimen kom ik nog meer te weten over A. onder andere zijn angsten, maar ook over mij zelf. Het huis werd ook lichter en ik ook. Ik begin me in het opgeruimde huis steeds meer thuis te voelen.
Dit is een adembenemend boek. Het gaat behalve over rouw ook over zelfreflectie van Christien. Wat ik hierboven beschreven heb is maar een van de vele herinneringen en de emoties die
hier mee gepaard gaan. Als je er voor openstaat kan iedereen er wat uithalen.
De cover past goed bij het boek. Een vrij lege kamer met licht wat door het raam schijnt.
Het is in de "ik" stijl geschreven wat goed bij het boek past. Het lijkt zo of jij het bent.
Wat fijn is dat het korte hoofdstukken zijn.
Christien groeit op, in een toen, een traditioneel gezin, waar vader werkt en moeder thuis is. Haar moeder heeft last van inzinkingen. Vader laat de kinderen hier regelmatig alleen met moeder. Als kind was Christien onverzettelijk, verlegen. Een zware last lag op haar schouders.
Christien is in de jaren tachtig een van de weinige vrouwelijke hoogleraren.
A. zoals haar man genoemd wordt in het boek, komt uit een gezin waar dood en oorlog een grote rol speelden.
Aan mij werd gevraagd om op de begrafenis van mijn man wat te zeggen. Ik kon het niet. Wat ik wilde zeggen zou door sommigen niet gewaardeerd worden. Ik had het gevoel dat ik er niet bij was.
We leerden elkaar kennen in 1978 toen we, met anderen, aan een project werkten.
Ik viel op A., maar ook op de entourage. We gingen samenwonen, trouwen en kregen 2 zoons. A. had 2 dochters uit een eerder huwelijk. Ik kwam ook uit een gestrand huwelijk maar zonder kinderen.
Na de begrafenis moest het overvolle rommelige huis opgeruimd worden. Ik was niet op de hoogte dat er nog een opslagruimte elders was. Mijn zusje hielp mij. Bij alles wat ik zag kwamen er herinneringen zoals bijvoorbeeld pijn en emoties naar boven. De kast met muziek platen heel netjes geordend. Net zoals alles in A. zijn leven. Dit herinnerde mij er aan, dat toen de jongens jong waren, ik boven in mijn lichte werkkamer aan het werk was en de muziek van beneden hoorde. Eerst gingen we samen, later met de zoons, naar het huisje in Egmond aan Zee. Later ging ik alleen. Ik had dit nodig om onder andere te ontsnappen aan de woede-aanvallen, het kleineren van A. Ik heb carrière gemaakt. We hadden een oppas voor de kinderen. Was dit teveel voor A. dat de aandacht ook naar mij uit ging? De laatste tijd spraken A. en ik niet meer zoveel met elkaar. De communicatie verliep bijna alleen via de mail.
Vooral na het pensioen van A. werd de omgang nog moeilijker. Zijn werk hield op en daarna ook langzaam zijn nevenwerkzaamheden. Door het opruimen kom ik nog meer te weten over A. onder andere zijn angsten, maar ook over mij zelf. Het huis werd ook lichter en ik ook. Ik begin me in het opgeruimde huis steeds meer thuis te voelen.
Dit is een adembenemend boek. Het gaat behalve over rouw ook over zelfreflectie van Christien. Wat ik hierboven beschreven heb is maar een van de vele herinneringen en de emoties die
hier mee gepaard gaan. Als je er voor openstaat kan iedereen er wat uithalen.
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van AnneSwart
Gesponsord
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
In een wrak voor de Texelse kust wordt een waardevolle trouwjurk gevonden. Het is aan archeologe Emilie om het verhaal achter de jurk te ontrafelen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Mirjam van Biemen was acht jaar oud toen haar moeder een einde aan haar leven maakte in een psychiatrische inrichting. Twintig jaar later gaat Mirjam op zoek naar antwoorden. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
