Het vloekhout.

Wat een origineel boek. In Het vloekhout is de hoofdpersoon een stuk hout. Een olijfboom in Palestina maakt in veel verschillende gedaanten een reis door de tijd.
Behalve dat het vloekhout een volwaardig personage is, is het ook de waarnemer en de verteller van de historische gebeurtenissen die hij tegenkomt in zijn reis. Het heeft gesprekken met objecten die hij tegenkomt en verzinkt regelmatig in kritische overpeinzingen.
Johan de Boose schrijft heel beeldend en met veel gevoel. In korte hoofdstukken schrijft hij met humor en kritisch over religie. Bij elk hoofdstuk word je aan het denken gezet.

“De woestijn is mijn moeder. Al jaren sta ik met mijn wortels diep in haar buik, onwrikbaar in de brandende wind, voorbestemd om hier voorgoed te blijven staan, want dat is nu eenmaal mijn natuur. Ik leef van de regen, die enkele genadige keren per jaar komt, en van de mineralen die diep in het zand verscholen zitten. Ik ben gedoemd om te zwijgen, ook dat is mijn natuur, maar ik klets aldoor tegen mezelf, hoewel ik weet dat niemand me kan horen.”

Het boek is best dun en het leest ogenschijnlijk heel gemakkelijk, maar er staat zoveel in, het heeft een enorme diepgang. Je blijft passages opnieuw lezen om ze meer op je in te laten werken. Een boek wat je blijft lezen en herlezen.
Het is absoluut een terechte nominatie voor de Libris literatuurprijs!