Ontzettend indrukwekkend en erg emotionerend

Ik heb mijn recensie exemplaar van 'Weg zal je Nooit zijn' uitgelezen. Dit is een gedichtenbundel geschreven door Michelle Voesen (Loftoejoe) en gaat over rouw.

"Kopje onder
verdrink ik zachtjes
in de stilte om me heen
in het besef
dat jij voor altijd
uit mijn leven verdween"

Vrij recent heb ik een verschrikkelijk verlies meegemaakt en daarom wou ik deze bundel graag lezen. Ik ben ontzettend onder de indruk. In deze bundel staan oprecht gedichten voor elk soort verlies en zeker ook gedichten waar iedereen zich in zal kunnen vinden.

"Ik wil roepen
heel hard huilen
omdat dit niet eerlijk is
gooien
tot alles stuk
met als mijn ziel
gebroken is"

De auteur is begonnen met gedichten schrijven over haar verdriet toen haar man kanker kreeg. Zij schreef die toen op haar blog Loftoejoe. Toen bleek dat mensen haar gedichten troostend vonden, zijn haar gedichten uitgegroeid tot iets groters, waaronder uiteindelijk ook deze bundel.

"Ik ben moe gevochten
tegen tranen
die maar niet lijken te drogen
zo ontzettend moe gewacht
op opnieuw lichtjes in mijn ogen"

De gedichten zijn voornamelijk geschreven vanuit het oogpunt van rouw en de persoon die rouwt, maar er zijn ook gedichten vanuit het oogpunt van 'de hemel' voor de personen die dat prettig vinden. De gedichten gaan in op het gevoel van rouw en wat dat met je doet. Hoe invaliderend het kan zijn, maar ook hoe je langzaam weer op kan bloeien of je zult openstellen, ondanks het verdriet en gemis.

"Vanbuiten lijk ik nog hetzelfde
krijg ik heel goed verstopt
dat sinds die ene dag
niets voor mij nog klopt"

Ik denk oprecht dat elk persoon die iemand verloren is, troost kan vinden in deze gedichten. Ik raad het zeker aan en geef het zonder twijfel vijf sterren.