Een intens boek dat nooit meer wordt dan dat: intens

De laatste ravendochter is een matig boek dat kan worden samengevat als 'Ierse mythologie meest Bouquetreeks' met een flinke klodder fantasy-saus. Of je van het genre houdt kan afhankelijk zijn van persoonlijke smaak. Maar waar ik echt moeite mee had is dat de auteur qua opbouw van een spanningsboog maar één standje lijkt te hebben: alsof ze een puberjongen is die voor het eerst op een brommer zit: vól gas!

De drama druipt van de pagina's en alle gebeurtenissen zijn intens. een kus, het aanwenden van magie, een aanraking, een gesprek met een geliefde: alsof alle gebeurtenissen onderling strijden om het meest intens te zijn. dat resulteert in een galopperend en hysterisch boek dat nooit interessant, gevoelig of grappig is, omdat er intens geruzied, gevreeën of gedood moet worden. Of intens gehunkerd, dat kan ook nog.

De karakters zijn vlak, beschikken veelal over slechts één kenmerkende eigenschap die in de 500+ pagina's ook niet of nauwelijks tot ontwikkeling komen.

Kortom: ik ben er geen fan van. Twee sterren