Goed geschreven, maar zo groots en bombastisch dat het de geloofwaardigheid aantast

Max Seeck heeft er met De trouwe lezer voor gekozen een behoorlijk bombastische thriller te schrijven. Hierbij staat realisme beslist niet centraal, maar effectbejag des te meer. Dat betekent dat alle registers open gaan: de meest bizarre moorden, de meest waanzinnige complotten, die zich ook nog eens extreem dicht op de huid van de hoofdpersoon (Jessica Niemi) afspeelt.

Deze opzet heeft voor- en nadelen: het verveelt niet snel en als je niet al te veel geeft om het realisme van een thriller, dan heb je hier een buitengewoon boek met de vaart van een sneltrein en waarbij je je geen zorgen over de spanningsboog hoeft te maken. Seeck weet bovendien de karakters behoorlijk helder neer te zetten, waardoor ze niet door elkaar heen lopen en ondanks dat er nogal veel karakters zijn, stoort dat op geen enkel moment.

Maar wie het ook fijn vindt dat een verhaal enigszins realistisch is, zal dit boek, ondanks de positieve aspecten daarvan toch wat onbevredigend vinden. Immers: in een vredelievend land als Finland laat Seeck de meest spectaculaire moorden plaatsvinden die ook nog eens door een onwaarschijnlijk grote groep mensen wordt gepleegd. Daarvan wonen er een heel aantal heel handig bij elkaar in de buurt (vanwege spoilers zal ik daar verder niet meer over zeggen) en vliegen we van de ene woeste moord naar de andere, bevinden we ons in heksenrituelen, psychiatrische instellingen en het politieteam dat de onderzoeken doet. Ook daar waart de dood rond en blijken er mensen (waaronder de hoofdpersoon) op een of andere manier indirect persoonlijk betrokken bij de moorden. Dat (en veel meer) doet zoveel afhangen van het toeval, dat toeval een meer dan bepalende hoofdrol in het boek speelt.

Wat ik hierbij nog wel moet zeggen: ik houd van thrillers, maar heb vooral grote bewondering voor de schrijvers die het klein en realistisch weten te houden. Louter met pauken het verhaal spannend maken vind ik toch een beetje te makkelijk, auteurs die een écht spannend verhaal weten te vertellen op een meer pianissimo-manier, fluisterend met een stille intensiteit hebben mijn sterke voorkeur. En Max Seeck valt zeer zeker niet in die categorie. Maar ik zal nog eens een paar boeken van hem lezen, want hij zou niet de eerste zijn die in eerste instantie overdreven groots uitpakt om de aandacht te trekken, maar later veel meer op zijn eigen litteraire vermogens durft te vertrouwen en de kwaliteit van het inhoudelijke verhaal én van de karakters voorop zet. Daarvoor is zijn schrijverstalent absoluut aanwezig.

Drie sterren vanwege bovenstaande. Met de bijzondere vermelding dat ik dit boek in Finland was en op station Pasili (Helsinki) zat terwijl in het boek het rechergeteam op het politiebureau in Pasili vergaderde. Verre van relevant voor de lezer van deze recensie, maar desondanks een leuk koestertje.