Traag boek, af en toe aardig doordat de hoofdpersoon mooi wordt uitgewerkt

In Wolvenkoorts van Kerstin Ekman zorgt de komst van een wolf in een Zweeds dorp voor verdeeldheid: waar de een het dier als bedreiging ziet, ervaart de ander het als symbool van vrijheid. Ekman onderzoekt zo de botsing tussen traditie, angst en onze relatie met de natuur.

Het is bij vlagen een aardig boek, maar ook zó ontzettend traag dat het regelmatig verveelt. Wat wel aardig is, is dat het heel erg dicht op de huid van de hoofdpersoon geschreven is. Je ziet wat hij ziet, voelt wat hij voelt en leest wat hij denkt. En de hoofdpersoon is regelmatig interessant: reflectief en licht filosofisch, een beetje eigenwijs op een aandoenlijke manier. En de omgang met zijn vrouw is ook prachtig uitgewerkt; je ziet zo de twee oude mensen voor je die al een leven lang aan elkaar gewend zijn, om elkaar geven en toch af en toe wat op elkaar kibbelen.

Maar de eindeloze verhandelingen over een wolf, andere jachtslachtoffers, de dynamiek tussen jagers onderling en de politiek in een kleine rurale gemeenschap zijn vrijwel zonder uitzondering zo traag en weinig interessant, dat het eerder een belemmering om verder te lezen dan dat je er leesplezier aan onttrekt. Tweeënhalve ster.