En wat een reis!

“Reizen is heel nuttig, het prikkelt je verbeelding. Al het overige geeft maar teleurstelling en last. Onze reis hier is volkomen denkbeeldig. Dat is zijn kracht.”

Zo begint Reis naar het einde van de nacht. En wat een reis! En wat een verbeelding. Deze door Jacques Tardi fraai geïllustreerde uitgave van Reis naar het einde van de nacht is een echte aanrader. Céline publiceerde dit boek in 1932. En het staat nog recht overeind. De Nederlands vertaling stamt uit 1968. Leuk om bijvoorbeeld te lezen dat er toen nog werd genaaid. En dat gebeurt ook regelmatig in dit boek.

‘Een boek dat heilzaam is als een langdurige afranseling’ om Ilja Leonard Pfeijffer te citeren. Een boek ook waarbij niet alleen de voornaam van de hoofdpersoon overeenkomsten vertoond met de schrijver. Céline kwam zelf ook uit een arm burgerlijk milieu, heeft gevochten in WO1, mislukte in Afrika en was gefrustreerd als arts lees ik in Steinz. Het heeft hem niet echt optimistisch gemaakt. Wat een ellende. Wat een cynisme. Maar wat een genot om te lezen.

“We stonden paf. ‘t Was zo iets krankzinnigs wat we plotseling in de mist ontdekten dat we ’t eerst niet wilden geloven, maar toen we er eenmaal vlak voor lagen, moesten we toch, galeiboeven of niet, ons rot lachen om wat we daar, recht voor ons uit, zagen…
Stel je voor, hij stond volkomen rechtop, die stad van ze, helemaal recht overeind. New York is een rechtopstaande stad. We hadden heus wel steden gezien, en mooie ook, en havens, beroemde zelfs. Maar bij ons, niet waar, liggen de steden languit, langs de kust of aan de rivier, ze liggen uitgestrekt in het landschap, vriendelijk en uitnodigend, terwijl die Amerikaanse daar niet lag te zwijmelen, integendeel, die stond daar kaarsrecht, recht om bang van te worden, een klotestad.”