Lezersrecensie
'Het beste van Adam Sharp' gaat vooral over nostalgie
(Deze recensie verscheen in november 2016 al op CLEEFT.nl) Graeme Simsion brak door met zijn romans ‘Het Rosie Project’ en ‘Het Rosie Effect’ waarin hij Don Tillman, een autistische wetenschapper op zoek naar de liefde, tot leven brengt. In ‘Het beste van Adam Sharp’ schrijft Simsion weer over de liefde met een flinke dosis nostalgie en muziek erdoorheen. Hier draaft Simsion echter iets te veel door wat betreft de nostalgie en muziek, maar hij heeft zeker wel weer een originele insteek gekozen.
Adam Sharp ontmoet Angelina Brown als hij in de twintig is. Ze hebben een korte affaire waarbij muziek een grote rol speelt. Hij speelt piano en zij zingt. Twintig jaar later ontvangt hij opeens weer een e-mail van Angelina en dit roept oude verlangens op.
NOSTALGIE
Simsion zegt in zijn voorwoord dat de roman een eerbetoon is aan de muziek en de muzikanten van zijn generatie en dit is duidelijk te merken. Er is namelijk ontzettend veel muziek uit de jaren ’60 en ’70 in de roman verwerkt. De roman doet hierdoor aan als één grote ‘trip down memory lane’ en dat is een originele insteek naast het feit dat Adam verlangt naar zijn vroegere liefde.
KRACHT VS. ZWAKTE
De kracht van de roman, het oproepen van een gevoel nostalgie waarbij muziek een grote rol speelt, is tegelijkertijd haar zwakte. Simsion raadt in zijn voorwoord aan om liedjes die je niet kent te luisteren tijdens het lezen en heeft een afspeellijst achterin de roman opgenomen. Helaas wordt het lastig om mee te gaan in het gevoel van nostalgie, wanneer Youtube telkens geraadpleegd moet worden tijdens het lezen: ‘Aan het einde van het laatste refrein zette ik nog een keer in, want het stuk van ‘Through the tears of the day / Of the years’ werkte als een opbouw naar een refrein, alsof het liedje oneindig doorging. Traditioneel wordt het nummer afgerond met een laatste, langgerekte ‘baby’-‘beeeebie’- en dan een theatrale, instrumentale climax.’ En zo raakt Simsion je aandacht af en toe kwijt. De roman is echter zeker origineel geschreven, leest makkelijk weg en is wellicht een mooi cadeautje voor de verjaardag van één van je ouders.
Adam Sharp ontmoet Angelina Brown als hij in de twintig is. Ze hebben een korte affaire waarbij muziek een grote rol speelt. Hij speelt piano en zij zingt. Twintig jaar later ontvangt hij opeens weer een e-mail van Angelina en dit roept oude verlangens op.
NOSTALGIE
Simsion zegt in zijn voorwoord dat de roman een eerbetoon is aan de muziek en de muzikanten van zijn generatie en dit is duidelijk te merken. Er is namelijk ontzettend veel muziek uit de jaren ’60 en ’70 in de roman verwerkt. De roman doet hierdoor aan als één grote ‘trip down memory lane’ en dat is een originele insteek naast het feit dat Adam verlangt naar zijn vroegere liefde.
KRACHT VS. ZWAKTE
De kracht van de roman, het oproepen van een gevoel nostalgie waarbij muziek een grote rol speelt, is tegelijkertijd haar zwakte. Simsion raadt in zijn voorwoord aan om liedjes die je niet kent te luisteren tijdens het lezen en heeft een afspeellijst achterin de roman opgenomen. Helaas wordt het lastig om mee te gaan in het gevoel van nostalgie, wanneer Youtube telkens geraadpleegd moet worden tijdens het lezen: ‘Aan het einde van het laatste refrein zette ik nog een keer in, want het stuk van ‘Through the tears of the day / Of the years’ werkte als een opbouw naar een refrein, alsof het liedje oneindig doorging. Traditioneel wordt het nummer afgerond met een laatste, langgerekte ‘baby’-‘beeeebie’- en dan een theatrale, instrumentale climax.’ En zo raakt Simsion je aandacht af en toe kwijt. De roman is echter zeker origineel geschreven, leest makkelijk weg en is wellicht een mooi cadeautje voor de verjaardag van één van je ouders.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Barbara Gerritsen
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
