Lezersrecensie
Beschrijvende schrijfstijl
Ik heb Mijn ster aan de hemel gelezen, van Lenna DuFin.
Het verhaal gaat over Kara die al gauw na de geboorte van haar tweede kindje, Falke, te horen krijgt dat er wat mis is. Falke heeft namelijk meerdere aangeboren hartafwijkingen en moet daarom met spoed worden opgenomen in het universitaire ziekenhuis van Leuven. Een moeilijke tijd breekt aan voor Kara: pendelen tussen thuis, waar haar man en zoontje Pilou vertoeven, en het ziekenhuis om Falke bij te staan, onzeker of ze het er goed vanaf zal brengen.
Dit alles brengt de herinneringen levend terug aan Thomas. Thomas was Kara's allereerste grote liefde die jaren geleden zijn eigen strijd heeft moeten leveren met kanker. Heeft Thomas deze strijd overleefd en is hij de papa van Pilou en Falke?
Lenna houdt de lezer danig in de ban van dit laatste mysterie. Het verhaal wisselt af tussen heden en verleden, toen Kara en Thomas mekaar leerden kennen op de middelbare school. Doordat de echtgenoot van Kara doorheen het hele verhaal vanuit de 1ste persoon aangeduid wordt als "mijn man", blijf je je als lezer afvragen hoe het met Thomas afgelopen is. Hier kom je op het eind pas achter, wat het een kleine ontknoping maakt in de grotere verhaallijn omtrent Falke en het verhaal absoluut (nog) meer body geeft.
Er waren een paar dingen voor mij even wennen aan de schrijfstijl. Zo schrijft Lenna dit verhaal met een behoorlijke vaart. Tussen twee zinnen kan een behoorlijke tijdspanne in het verhaal zitten. Zo denk je in het begin regelmatig "oh, we zijn al avond inmiddels" of "oké, de desbetreffende gebeurtenis is al achter de rug" terwijl je net zou verwachten dat de tijd hier tussenin ook beschreven zou worden.
Andere passages worden dan weer heel uitvoerig beschreven. Zo komt bijvoorbeeld het aansluiten van de voeding op Falkes maagsonde heel uitgebreid aan bod. Dit interesseerde mij in deze context minder. Even kort door de bocht: boeien hoe het moet, ik ben dan vooral nieuwsgierig naar wat het met Kara als mama doet.
Ik heb hierdoor erg getwijfeld en enige tijd mijn eindbeoordeling klaargehouden op 3,5 ster. Maar ik kwam erachter dat dit eerste kleine minpuntje uiteindelijk al gauw ging wennen en dat het tweede puntje van kritiek hoogstens 2x in het boek voorkomt. Dit, samen met het einde dat subliem beschreven is, heeft de eindbeoordeling naar 4 sterren getrokken.
Met dank voor dit recensie exemplaar dat ik heb mogen lezen. En tot slot nog graag even aandacht voor de prachtige cover van dit boek.
Het verhaal gaat over Kara die al gauw na de geboorte van haar tweede kindje, Falke, te horen krijgt dat er wat mis is. Falke heeft namelijk meerdere aangeboren hartafwijkingen en moet daarom met spoed worden opgenomen in het universitaire ziekenhuis van Leuven. Een moeilijke tijd breekt aan voor Kara: pendelen tussen thuis, waar haar man en zoontje Pilou vertoeven, en het ziekenhuis om Falke bij te staan, onzeker of ze het er goed vanaf zal brengen.
Dit alles brengt de herinneringen levend terug aan Thomas. Thomas was Kara's allereerste grote liefde die jaren geleden zijn eigen strijd heeft moeten leveren met kanker. Heeft Thomas deze strijd overleefd en is hij de papa van Pilou en Falke?
Lenna houdt de lezer danig in de ban van dit laatste mysterie. Het verhaal wisselt af tussen heden en verleden, toen Kara en Thomas mekaar leerden kennen op de middelbare school. Doordat de echtgenoot van Kara doorheen het hele verhaal vanuit de 1ste persoon aangeduid wordt als "mijn man", blijf je je als lezer afvragen hoe het met Thomas afgelopen is. Hier kom je op het eind pas achter, wat het een kleine ontknoping maakt in de grotere verhaallijn omtrent Falke en het verhaal absoluut (nog) meer body geeft.
Er waren een paar dingen voor mij even wennen aan de schrijfstijl. Zo schrijft Lenna dit verhaal met een behoorlijke vaart. Tussen twee zinnen kan een behoorlijke tijdspanne in het verhaal zitten. Zo denk je in het begin regelmatig "oh, we zijn al avond inmiddels" of "oké, de desbetreffende gebeurtenis is al achter de rug" terwijl je net zou verwachten dat de tijd hier tussenin ook beschreven zou worden.
Andere passages worden dan weer heel uitvoerig beschreven. Zo komt bijvoorbeeld het aansluiten van de voeding op Falkes maagsonde heel uitgebreid aan bod. Dit interesseerde mij in deze context minder. Even kort door de bocht: boeien hoe het moet, ik ben dan vooral nieuwsgierig naar wat het met Kara als mama doet.
Ik heb hierdoor erg getwijfeld en enige tijd mijn eindbeoordeling klaargehouden op 3,5 ster. Maar ik kwam erachter dat dit eerste kleine minpuntje uiteindelijk al gauw ging wennen en dat het tweede puntje van kritiek hoogstens 2x in het boek voorkomt. Dit, samen met het einde dat subliem beschreven is, heeft de eindbeoordeling naar 4 sterren getrokken.
Met dank voor dit recensie exemplaar dat ik heb mogen lezen. En tot slot nog graag even aandacht voor de prachtige cover van dit boek.
2
Reageer op deze recensie
