Waar is Ivy?

Recensie van:
Waar is Ivy?
Auteur :
Inge van Prooijen
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar E-book ontvangen van uitgeverij De Verhalen fabriek.
Uitgeverij:
De verhalenfabriek
Genre: psychologische feelgood
Cover en flaptekst:
Een suikerzoet roze cover. Een babykamer geheel in het roze. Maar waar is de baby?
De flaptekst is meeslepend en intens
Quote:
Ik schrik wakker van een hard geluid. Vliegensvlug kom ik overeind. Het geluid is weer weg, het is stil. Vast iets van buiten. Slaperig rek ik me uit. Op het tafeltje naast me staat de mok met thee en ik neem een slok. Een rilling trekt door mijn lijf; de thee is koud. Hoelang heb ik geslapen dan? Ik pak mijn telefoon en zie tot mijn grote verbazing dat het al bijna twee uur is. Zo zo, Ivy slaapt zelden langer dan twee uur achter elkaar overdag. ’s Nachts trouwens ook niet. Mensen die het hebben over ‘slapen als een baby’, die hebben geen baby. Ik laat me weer op de bank zakken en sluit mijn ogen. Als Ivy wakker wordt, dan hoor ik het wel.

Of zal ik heel even bij haar gaan kijken? Ik kom weer overeind. Mijn overbezorgde moederhart maakt weer eens overuren. Ik schuifel door de gang, richting haar kamer. Heel voorzichtig beweeg ik de deurklink naar beneden. De ruismachine ruist zachtjes door. Beet­je bij beet­je open ik de deur. Haar kamer is minder donker dan ik had verwacht, en als ik de deur nog iets verder open, zie ik waardoor dat komt. Het gordijn is opengewaaid. Ik duw de deur nog een stukje open; hij kraakt. Ik houd mijn adem in. In het afgelopen jaar ben ik een expert geworden in zachtjes een kamer in en uit gaan. Regelmatig sluip ik als een dief door mijn eigen huis. Alles voor een beet­je slaap en wat rust. Ik kijk naar haar bedje; ze is van de spijlen weggerold. Ik zet een stap over de drempel. Ik strek mijn nek, kijk in haar bedje en zet nog wat passen dichterbij. Ik zie haar niet. En als ik nog beter kijk snap ik waarom. Haar bedje is leeg. Ik hap naar adem en uit mijn keel komt een raar geluid. Ik buk, kijk onder het bed, op de grond. Ik open de kast in de hoek. Verward probeer ik grip te krijgen op deze situatie. Ze is nog veel te klein om uit bed te klimmen, maar ik kan de impuls om haar te zoeken niet onderdrukken. Ik ren de gang op. Mijn hoofd suist en ik heb het bloedheet, alsof ik langer dan de aanbevolen twintig minuten in de sauna heb gezeten. Het lukt me niet om helder na te denken. Ik gooi de deur van mijn eigen slaapkamer open. Geen Ivy. De badkamer. Geen Ivy. Zo groot is mijn huis niet. Het raam! Het is alsof de radertjes in mijn brein weer tot leven komen. Ik stuif haar kamer in en schuif het gordijn helemaal terug in de rails. De beugel waarmee ik het raam op een kier had gezet is losgeraakt. Of losgemaakt? Ik spring door het raam naar buiten en beland in het hoge gras. Ik kijk de tuin rond. Leeg. De deur van het achterommetje staat op een kier. Ik gebruik het achterommetje niet, nooit. Even weet ik niet wat te doen. Dan kom ik in actie. In een paar grote passen ben ik bij de houten deur, ik ruk hem helemaal open en beland in de smalle steeg erachter. Ik vul mijn longen met lucht. ‘Ivy, Ivy, Ivyyyy!’ Mijn stem sterft weg in het lege steegje. Geen reactie. Mijn lichaam begint te trillen. Ze is weg. Mijn dochter, mijn alles. Mijn keel gaat open en ik gil zoals ik nog nooit eerder heb gegild. De gil lijkt me van binnenuit op te eten, te verslinden, tot er niets meer van me over is. Bert steekt zijn hoofd over de schutting. Met een diepe frons kijkt hij me aan. ‘Lizzy, gaat het?’
‘Ivy!’ zeg ik. ‘Ze is weg!’ Ik sla mijn handen voor mijn gezicht, ik wil de uitdrukking op zijn gezicht niet zien.
Mooie tekst:
Het nawoord vond ik emotioneel herkenbaar en oprecht eerlijk. Ik voelde me gedragen, gehoord en getroost. Ook ik had geen roze wolk maar zware postnatale depressies en psychoses na de geboorte van mijn kinderen. Mooi deze woorden van Inge. Die helpen hopelijk meer mensen in soortgelijke situaties. Mij in ieder geval wel.
Het verhaal:
Het lijkt allemaal zo mooi: geld verdienen met Instagram. Als Lizzy per ongeluk viraal gaat met een eerlijke post over het moederschap, staan de agentschappen voor haar in de rij. Iedereen wil haar als ‘momfluencer’. Door het online werk zijn haar geldzorgen verleden tijd, maar er is ook een keerzijde aan het succes: Lizzy’s inbox stroomt vol met nare berichten en bedreigingen van zowel de moedermaffia als van internettrollen. Is de onlinewereld wel zo onschuldig? Lizzy’s intuïtie zegt dat ze moet stoppen. Maar het is te laat.
Als Lizzy haar dochter Ivy wil wekken van haar middagdutje, ligt ze niet meer veilig in haar warme bedje… Waar is Ivy?
Mijn leesbeleving:
Dit verhaal raakte mij diep. Ik identificeerde mij met Lizzy en haar gevoelens en gedachten over haar prille moederschap. Het reflecteerde met mijn eigen ervaringen als moeder.
Door de ik vorm had ik nog meer het gevoel dat ik een band met Lizzy opbouwde. Haar gedachten en gevoelens waren tastbaar en kwamen geloofwaardig op mij over. Misselijkheid overviel me en afschuw dat er jaloezie is bij online activiteiten van een jonge influencer. Zo gemakkelijk is het om bedreigingen en gifgroene bagger de wereld in te sturen. Ook lafhartig vanaf je toetsenbordje en niet face to face. Want dat laatste is eng en confronterend. Maar veilig thuis lukt het wel. Vreselijk hoe je dan iemand het ongeluk in kunt storten.
En dan die nachtmerrie van iedere ouder of persoon die voor een kind zorgt dat het bedje leeg is en blijft. Die radeloosheid, die grenzeloze aan waanzin grenzende angst dat je kind weg is. Ook hier die oordelen van de buitenwereld met alle pijlen gelijk op de moeder richtend. Ze zal het zelf wel uitgelokt hebben, aandacht zoekerij voor likes en extra inkomsten. Zo laag en zo gemakkelijk. Ik zou willen gillen en hopen dat iemand luistert, begrip toont, helpt en het probeert op te lossen.
Inge bouwt de spanning uitmuntend op, je verdenkt ook echt iedereen. De plot had ik niet verwacht en vond ik subliem. De personages zijn geloofwaardig en met oog voor detail uitgewerkt. De beeldende en filmische schrijfstijl dragen hier aan bij. Door de ik vorm voelde het voor mij dat ik door de ogen van Lizzy naar de wereld keek. Haar gevoelens en gedachten werden als het ware de mijne.
Rauw, hartverscheurend, inktzwart, uitzichtloze gebeurtenissen wisselen zich af met gebeurtenissen van hernieuwde hoop, een warme deken van mededogen en troost van mensen die het beste met je voor hebben, die continue onderhuids borrelende wantrouw en verdenken van mensen. Kunnen woorden worden vertrouwd of moet je tussen de regels door lezen om de sleutel tot het oplossen van dit mysterie te vin den?
Doordat de personages een actieve dialoog met elkaar aangaan leer je ze goed kennen. Personages die een ontwikkeling doormaken en krachtiger terug komen. Herinneringen aan tijger achtige neigingen die ik als jonge moeder sterk had stroomden weer door mijn lijf tijdens het lezen van dit verhaal. Echt enorm krachtig verteld. Daarom lees ik graag verhalen van Inge van Prooijen. Altijd van hoogwaardige kwaliteit.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Geloofwaardig en krachtig verhaal. Prima uitgewerkte personages actief de dialoog met elkaar aangaan. Extra versterkt door de beeldende en filmische schrijfstijl en de gehanteerde ik vorm. Continu boeiend, meeslepend en spannend. De wisselingen in tijd zijn prima aangegeven en maken dat je het hele plaatje nog beter begrijpt. Tot aan de laatste letter is dit verhaal spannend.
De plot is fenomenaal.
Het nawoord bood mij veel.
In de toekomst lees ik graag meer van Inge van Prooijen. Ik wens haar veel liefde, geluk en moois met haar zoon en partner.