Dodo's deceptie

Recensie van:
Dodo's deceptie
Auteur :
Jeroen Dirk Rook
Bron: www.bravenewbooks.nl
Jeroen Dirk Rook, wonend te Almere, werd geboren te Utrecht op 24 juni 1969. Als kleine jongen groeide hij op in het kleine plaatsje De Meern, vlakbij Utrecht. Op zijn vijfde verhuisde hij naar het onbezorgde Baarn, waar hij het grootste deel van zijn jeugd doorbracht. Hij deed aan tennis, hardlopen en hield van lezen en wintersport. Van alle eigenschappen, die Jeroen bezat, was goedmoedigheid met de daarbij behorende naïviteit wel een van de belangrijkste, die Jeroen gevormd hebben. Na een mislukte studie aan de TU Delft, werd Jeroen, na veel omzwervingen cameraman voor de televisie, een vak dat een deel van zijn passie tot creativiteit vervulde. Er bleef echter een stukje over dat schreeuwde om te schrijven. Na de verhalenbundel: "Uit de zwartlederen koffer" bij uitgeverij Boekscout, de roman: "De draad kwijt", bij uitgeverij aquaZZ en de tweede verhalenbundel: "In de gietijzeren vuurkorf", diverse romans via Futuro uitgevers, te noemen : ‘Babba’ ‘Doorprutsen met bokkenpruik’ en ‘Flessepost aan Hades en de Dagda’ is bij deze ook de vertaling van de legendarische roman ‘ De draad kwijt ‘ beschikbaar. Hij heet in het Engels ‘Disconnected’ Prachtige hardcover-uitvoering!
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar E-book ontvangen van de auteur in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij:
Brave New Books
Genre:
Roman
Cover en flaptekst:
Een prachtige kleurrijke geschilderde cover met daarop de beeltenis van een dodo. De welbekende prehistorische vogel. De vogel in kwestie kijkt een beetje verongelijkt naar een aantal woontorens links.
Benieuwd wat hij of zij in dit verhaal teweeg gaat brengen.
Een indringende flaptekst die uitnodigt tot lezen.
Mooie tekst:
Voorwoord In een heel klein landje in een provincie, op wereldschaal onbetekenend, is er een stadje gebouwd op de bodem van de voormalige zee: Almere. Door dijken omringd en ingepolderd is er een volkje neergeplant, dat verbannen is van de culturele hoofdstad Amsterdam, aangevuld met een stelletje gelukszoekers uit de rest van het land... jonge gezinnen en kansloze dwazen. Het jonge stadje, vermaard door moderne bouw, is een bron van spot en hoon geworden van de medelanders. Er zou plebs wonen: plebejers, cultuurbarbaren en tokkies van het ergste soort. Het merendeel van het volkje dat er woont, is echter trots en getergd door alle aantijgingen.
Zeker voor de jeugd, die er vol geluk is opgegroeid, is deze houding van de elitaire rest van Nederland een doorn in het oog. We gaan kennis maken met Donald Dravenberg, zoon van een belangrijke fictieve publieke figuur die Almere op de wereldkaart moest zetten via de Floriade.
Donald, een slungel van rond de achttien jaar oud, is de allegorie van vele Almeerse jongeren. Almere is trots en gefrustreerd. En daar komen nare maar wellicht ook grootse dingen van… De personificatie van een trots volk spreekt in alle toonaarden, want Nederland… Almere zál op de wereldkaart komen, in al haar eer en glorie. Het weerbarstige volkje geeft zich níet gewonnen. U zij gewaarschuwd! Geachte lezers, Het is niet anders: ik ben veroordeeld tot de kunst… voor die spaarzame lezer die het magna van mijn vulkaan nú al wil gaan lezen en voor de volksstammen na mij, die het zullen vermeerderen als de broodnodige vruchten in een woestijn.
Maar hoeveel eeuwen zal dat duren? Walhalla zal het weten… of Joost.
Het is niet anders: ik heb een missie… of ik er nu gelukkig van zal worden of niet.
Ik zal moeten roeren tot het magma versteend aan de oppervlakte komt en er zich een vallei vormt waarin bomen zullen groeien en twijgjes zullen ontwaken. U zij gegroet. PS Let op: Dit verhaal is een fictief verhaal in een reële wereld.
Het verhaal:
Donald is een jongen van rond de twintig jaar. Hij is een trots Almeerder. De rest van Nederland beschimpt zijn favoriete stad. Donald steekt dat in grote mate, want Almere is de plek van zijn jeugd. Wanneer zijn vader, die verantwoordelijk is voor de Floriade, zelfmoord pleegt, is Donald volledig van de leg. Hij wil een eerbetoon aan zijn vader, maar ook aan Almere. Als jong onderzoeker van fossielen en prehistorische dieren zint hij op wraak voor die algehele minachting van zijn prachtige wereldstad. Die wraak zal niet mals zijn. Almere móet en zál op de wereldkaart en daarbij duldt hij geen enkele weerstand.
Mijn leesbeleving:
Donald Dravenberg is de tragische antiheld van dit verhaal. Hij kan ontzettend goed leren, zijn kennis is van een nog hoger niveau als uit een encyclopedie.
Ik kreeg een inkijkje in Donald zijn leven. Thuis met een vader die de Floriade in Almere tot een groot succes wil maken. Ten koste van alles. Zijn moeder heeft een gevoelig zenuwstelsel en kan niet veel hebben.
Donald zijn fascinatie voor alles dat leeft en geleefd heeft. Zijn aanwezigheid op de Floriade waarbij hij de bloemetjes professioneel buitenzet in de rol als ober.
Waarbij hij en passant de mooiste bloem plukt die hij ooit zag. Waar twee harten samensmelten dat van hem en Samira. Sprookjesachtig mooi. Totdat zijn ouders de prille relatie op scherp zetten door deze op voorbaat te veroordelen en te verwerpen. Kortzichtig en verwerpelijk.
Gelukkig volgt Donald zijn eigen hart. Ik gunde hem dit zo omdat hij continu gepest, belaagd en de grond in getrapt is door leeftijdsgenoten. En waarom? Omdat ze waarschijnlijk jaloers zijn op Donalds kennis en kunde en dat niet kunnen verkroppen. Om dan ook nog zijn familie op zeer lage manier in het pesten mee te nemen vond ik schrijnend.
Een vriend die hij dan op ern hand kan tellen ziet omgang met Donald enkel als liefdadigheidsproject. Dit verhaal raakte mij, fascineerde mij, katapulteerde mij terug naar mijn eigen pestverleden en mijn jeugd met zware stemmingswisselingen. Dan weer overmatig vrolijk, vol levenslust, creatief om vervolgens weer enkel gitzwarte tinten te ervaren en zo neerslachtig te zijn dat de weg terug naar het licht ontzettend zwaar is. Ik vind het zo geweldig dat Jeroen Rook hier aandacht aan schenkt in zijn verhaal. Ik weet zeker dat meer mensen zich herkennen in Donald zijn gevoel en belevingswereld. Hopelijk voelen zij zich net als mij gesterkt en getroost en voelen ze dat zij niet alleen zijn in hun strijd.
Mentale gezondheid en dat uit het verdomhoekje halen is van levensbelang. Iemand is niet zwak als hij of zij kampt met stemmingswisselingen. De pesters hoeven niet te winnen. Zij moeten met de gepeste in gesprek gaan. Van elkaar leren en vandaaruit positief verder gaan.
Naast dit onderwerp vond ik Donald zijn onderzoek naar fossielen en prehistorische dieren mateloos intrigerend en leerzaam. Door de beeldende en filmische schrijfstijl beleef je de wereld door de ogen van Donald. Een onvergetelijke ervaring. Donald zijn verlangen naar gezien worden en erkend worden vond ik hartverscheurend maar ook zeer menselijk. Op het moment suprême en op de toppen van roem gunde ik hem de warmte van de spotlights en koesterde ik de rust en ruimte die hem gegund werd om zijn stem te laten horen.
Als het noodlot dan toeslaat, wat je gaandeweg al aanvoelt als lezer, beneemt je dat zelf de adem. Logisch dat Donald een ruimte toebedeeld krijgt waar een postzegel jaloers op kan zijn.
De plot is ongelooflijk. Intens, hilarisch, he bevattingsvermogen tartend maar wel passende bij dit verhaal. De interactie die er telkens met Donald is vond ik verfrissend en een toevoeging gevend aan dit verhaal.
Ik heb wederom genoten, getreurd, gehuiverd, gehuild en gelachen.
Diepe buiging voor Jeroen D. Rook.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Gedetailleerd uitgewerkte personages.
Een filmische en beeldende schrijfstijl.
Al je zintuigen worden beroerd in dit tragikomische, hartverscheurende, passionele, leerzame, reflecterend aan maatschappelijke thematiek als pesten, mentale gezondheid en uitsluiting van bepaalde mensen.
Een plot waarin alles samenkomt, waar tweede kansen gegund worden en gegrepen. Maar of dat het levensverhaal verbeterd of verslechtert dat is aan de mening van de lezer.
In de toekomst lees en recenseer ik graag meer boeken van Jeroen D. Rook.