Welkom in onze duisternis

Recensie van:
Welkom in onze duisternis
Auteur :
Elke Emmermann
Elke Emmermann (1986) behaalde in 2010 haar masterdiploma Vertaler-Tolk voor de talen Nederlands, Frans, Russisch en Chinees. Ze vond desondanks niet echt een bevredigende baan en bleef maar het gevoel hebben dat ze hier was om iets specifieks te doen, hoewel ze niet wist wat.
Toen ze in 2023 geveld werd door een burn-out en gedwongen werd om stilte en rust op te zoeken, begon ze steeds meer haar eigen essentie te herontdekken. Ze herinnerde zich weer dat ze als kind al heel graag schreef. Ook verschillende mensen uit haar omgeving hadden haar al verteld dat ze een echt schrijftalent had, en dus besloot ze haar eerste fictieboek te schrijven. Schrijven voelde als thuiskomen voor haar en Welkom in onze duisternis is daar het resultaat van.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar E-book ontvangen van uitgeverij Boekscout en de auteur in ruil voor mijn recensie en deelname blogtour.
Uitgeverij:
Boekscout
Genre:
Thriller, paranormaal, psychologisch, horror
Cover en flaptekst:
Een zwarte achtergrond. Een vrouw of meisje met haar ogen gericht op de vlinder die op haar lippen.zit. de enige kleur komt van de oranjerood gekleurde vlinder. Een intrigerende en prachtige cover.
De flaptekst vind ik indrukwekkend en informerend. Ik ben nieuwsgierig naar dit verhaal.
Mooie tekst:
Wanneer je bovennatuurlijke gave een nachtmerrie ontketent.
Quote:
Hoofdstuk 10 Grace:
Zodra ik de badkamer binnenstapte, viel mijn adem stil. Mijn hart trok samen. Vanwege het feit dat hij de laatste tijd ontzettend lange werkdagen draaide, had ik hem zo vroeg nog niet thuis verwacht, maar dat was niet wat me deed schrikken. Het leek alsof de tijd abrupt stopte en ik voelde mezelf verstijven, zoals het beeld van een televisie dat even bevriest. Tom keek me nietsvermoedend aan, zijn tandenborstel in de hand. Een ijskoude rilling trok over mijn rug toen ik het ondenkbare zag: een duistere, allesverterende vlek die als een schaduw Toms hoofd omhulde. De zwarte vlek leek te pulseren met een angstaanjagende intensiteit, en mijn wereld stortte in, terwijl ik staarde naar de duisternis die mijn man omringde.
2011
C A L I S T A ( 6 j a a r )
‘Heb je het ook in je hoofd luidop gezegd?’
Sven keek zijn zus met een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen aan. ‘Hoezo? Je mag het getal toch niet luidop zeggen? Wat valt er dan nog te raden?’
‘Neeee, ik bedoel niet dat je het getal luidop moet zeggen. Ik bedoel dat je in je hóófd het getal moet zeggen. Je hoort dan jezelf het getal zeggen in je eigen stem, maar je zegt het enkel in je hoofd, snap je?’
Haar broer knikte bevestigend.
‘Dus het is heel belangrijk dat je het getal echt voor je ogen ziet, en tege-lijkertijd het getal dat je voor je ziet, luidop in je hoofd herhaalt - en niet één keer, maar meerdere keren. En je moet het ook heel duidelijk uitspreken in je hoofd, want anders kan de ander het nooit raden,’ zei Calista geduldig, maar toch een tikkeltje opgewonden.
Hij knikte opnieuw en kreeg een guitige lach op zijn gezicht, aangestoken door het enthousiasme van zijn zusje, hoewel hij zich eigenlijk te oud voelde voor dit spelletje dat ze nu al enkele weken speelden en waarin ze beiden steeds beter werden.
Calista, zes jaar oud, en haar oudere broer, twaalf jaar oud, waren als twee handen op één buik. Sven, die zes jaar ouder was dan zij, luisterde naar zijn jongere zus alsof ze alle wijsheid in pacht had. Toen ze dit spelletje enkele weken geleden bedacht had en hem erover had verteld, was hij meteen van de partij geweest om het met haar te spelen. Nu zaten ze naast elkaar, op de rand van zijn bed.
‘Tot hoeveel gaan we nu?’ vroeg hij.
Ze keek hem bedachtzaam aan, een kleine frons op haar voorhoofd getuigend van de serieuze overwegingen die plaatsvonden in haar kinderlijke geest, voor ze antwoordde. ‘Twintig?’
‘Oké!’ riep hij enthousiast. Hij hield zijn handen voor zijn ogen en boog wat voorover op het bed. Na enkele seconden zei hij: ‘Ja! Doe maar!’
Calista sloot haar ogen en concentreerde zich op de duisternis. In de duisternis zag ze allemaal lijnen, in verschillende kleuren. Ze waren vrij fel, gaven bijna licht. Maar die lijnen betekenden niets. Ze moest geduldiger zijn, dat wist ze ondertussen. Ze probeerde zich nog meer te ontspannen. ‘Aan niets denken, aan niets denken...’ zei ze tegen zichzelf. Plots zag ze twee gebogen lijnen en... was dat een drie? Nee, daar moest ze te veel moeite voor doen om daar een drie in te zien. Dat was haar... haar verbeelding. Ze wilde het te graag. Nog even geduld, Calista, dan komt het vanzelf... Plots zag ze heel duidelijk, in witte lichtgevende lijnen omhuld door zwart, het getal twaalf. ‘Twaalf! Twaalf!’ riep ze enthousiast.
‘Jaaaaa!’ riep Sven, alsof hij haar grootste fan was. ‘Alweer juist! Hoe doe je dat toch?!’ bracht hij stomverbaasd uit.
Het verhaal:
Grace bezit een gave: ze ziet een zwarte vlek in de aura van mensen die de dood naderen. Wanneer deze vlek bij haar echtgenoot opduikt, begint ze een wanhopige zoektocht om hem te redden. Tijdens haar zoektocht beseft ze dat hij niet is wie hij lijkt. Hoe dichter ze bij de waarheid komt, hoe meer Grace beseft dat haar eigen man misschien wel haar grootste bedreiging is.
Tegelijkertijd wordt Calista, een negentienjarig meisje met visioenen, brutaal ontvoerd. Ze ontwaakt in een faciliteit waar zich duistere praktijken afspelen. Wanneer ze ontdekt wat haar ontvoerders van haar willen, beseft ze dat de waarheid over haar gave gevaarlijker is dan ze had kunnen vermoeden.
De levens van Grace en Calista kruisen elkaar op een manier die beide vrouwen dwingt om hun grootste angsten onder ogen te zien.
Mijn leesbeleving:
Personages:
Grace een jonge vrouw die een gave bezit waardoor zij kan zien wanneer iemand sterft. Ze is gelukkig getrouwd met Tom.
Tom is getrouwd met Grace en hij heeft een veeleisende verantwoordelijke baan.
Becky is de vriendin van Grace en Tom. Zij heeft haar man Henk recentelijk verloren.
Calista is een jong meisje die kraakheldere visioenen en dromen heeft over diverse gebeurtenissen. Deze benemen haar veelal de adem en belasten haar gezondheid.
Sven is de grote broer van Calista en beschermd haar als een leeuw haar welpen. Hij is een fervent karate beoefenaar.
Julie is de psychologe van Calista. Gefascineerd door de rijke binnenwereld van haar cliënte.
Inspecteur Morris is een jonge en gedreven speurder die tot op de bodem alles uit zoekt.
Voldeed dit verhaal aan mijn vooraf gestelde verwachtingen?
Laat ik vooropstellen dat dit verhaal mijn verwachtingen meer dan overtroffen heeft. Een met krachtige fundamenten opgebouwd verhaal wat nergens inboet op kracht.
Dit verhaal laat je niet meer los als je eenmaal begonnen bent met lezen, stoppen is geen optie. Het verhaal greep me gelijk en het voelde voor mij alsof ik de wereld door de ogen van de personages zag. Alles wat zij zagen, hoorden, voelden etc. voelde ik ook intens in mijn psyche en lijf.
Ik las dit verhaal in minder dan een dag uit. Enkel de in het boek gecreëerde wereld bestond voor mij. Het dagelijks leven was ver weg.
Het verhaal wisselt zich grotendeels af tussen Grace en Calista. Eerst begrijp je als lezer niet wat deze dames met elkaar te maken hebben. De enige overeenkomst die ik zag was de paranormale begaafdheid die beide dames in een andere vorm bezaten.
De overgangen tussen Grace en Calista zijn duidelijk aangegeven. Daardoor is het een prettig leesbaar verhaal. De schrijfstijl is beeldend en filmisch. Voor mij waren de personages als levende mensen. Ze zijn dan ook met oog voor detail uitgewerkt.
Is het verhaal uniek?
Het verhaal in deze setting was voor mij uniek. De paranormaliteit reflecteerde met persoonlijke ervaringen. Ik droom vaak de toekomst maar weet nooit wanneer deze uitkomt. Bij onze dominee had ik ineens de gedachte toen hij door zijn krullen wreef: “dat kun je nu nog doen maar over een paar weken ben je kaal door de chemo”. Enkele weken later stierf hij aan uitgezaaide kanker.
Ook het ziekteproces van mijn neef heb ik gedroomd en alles kwam uit. Overleden dierbaren komen vaak bij mij in dromen of visioenen. Niet eng maar troostend. Daarom kon ik me zo goed spiegelen aan Grace en Calista. Ik voelde ten diepste hun angsten, frustraties, onzekerheid en verdriet. Ik ging ook volledig mee in hun beleving. Dat benam mij meerdere malen de adem. Zo intens en zo fenomenaal geschreven.
Zit er een goede opbouw in het verhaal?
De opbouw in dit verhaal vind ik uitstekend gedaan. Elke geeft niet gelijk alles prijs maar geeft kruimeltje weg. De lezer wordt uitgedaagd om mee te denken en te puzzelen. De spanning is enerzijds sluimerend en anderzijds op volle sterkte. Als alles kraakhelder wordt dan zijn de gebeurtenissen hartverscheurend, mensonterend, draconisch en begrijp je gelijk de belevingswereld van een door wanen gestoord brein.
In de plot komt alles samen. Voorafgegaan door hemeltergende gebeurtenissen. De kille meedogenloosheid van een verwrongen sujet voel je. Dit verhaal gaat psychologisch zeer diep. Het vreet aan je en wortelt diep.
Na de zinderende en heftige finale vraag je je af of het mogelijk is om versplinterde werelden opnieuw te lijmen.
Het einde vind ik subliem gedaan. Daar kunnen Stephen King, JD Barker en James Patterson nog wat van leren.
Ik ben fan van Elke Emmermann en lees en recenseer dolgraag meer boeken van haar.
Bedankt dat ik mee mocht doen aan de blogtour.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een uitstekende en gedetailleerd uitgewerkte cast aan personages. Een uiterst sterk opgebouwd verhaal dat zijn weerga niet kent.
Psychologisch onderhuids gaand en pas loslaten als de plot daar is. En je dan nog in verbijstering achterlaten. De King of horror Stephen King kan hier nog van leren.
Dit is een intrigerende, duistere, macabere, hoogwaardig kwalitatief paranormale diepgaande thriller.
Ik heb er een nieuwe favoriete auteur bij. Hulde aan Elke Emmermann.