Was dit het nu allemaal waard?

Recensie van:
Was dit het allemaal waard?
De vele wegen die naar het moederschap leiden.
Pagina 161:
De dag voor haar vertrek zaten we samen koffie te drinken op onze piepkleine patio, en toen dropte ze de vraag: “Was dit het nu allemaal waard?” Ik wist niet wat ik hoorde en ik keek haar verbouwereerd aan. Mijn geschrokken gezicht sprak blijkbaar boekdelen, want ze verontschuldigde zich direct met horten en stoten. “Sorry, sorry, helemaal fout van mij, ik had deze vraag nooit mogen stellen.” Ze klonken oprecht, de verontschuldigingen, maar ik vluchtte aangedaan toch even de badkamer in om bij te komen. Ik keek mijn spiegelbeeld aan en zag mijn verschrikte blik. Zij had inderdaad die vraag niet mogen stellen. Uitgerekend zij niet!
Auteur :
Inge van der Vies
Inge van der Vies stond op haar zestiende al op eigen benen. Met weinig opleiding, maar tomeloze nieuwsgierigheid heeft ze dat in de loop van haar leven ruimschoots ingehaald. Haar doel was nooit carrièregericht, maar ze had interesse en belangstelling voor alles wat op haar pad kwam. Tot haar dertigste was ze vooral werkzaam in de commerciële wereld van reclame en marketing. Na de geboorte van haar dochter veranderde dat radicaal naar de maatschappelijk betrokken kant. Dat was een werkomgeving die beter aansloot bij het alleenstaand moederschap. Ze begon bij Vluchtelingenwerk, waar ze merkte dat het mensenwerk haar persoonlijk veel beter paste dan het abstracte en zakelijke reclame- en marketingwereldje. De laatste vijftien jaar van haar werkzame leven werkte ze bij Humanitas binnen opvoedingsprojecten, waar zij zich thuis voelde als een vis in het water.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar paperback ontvangen in ruil voor mijn recensie en deelname aan de FB Boekentoer o.l.v. Attie Dotinga.
Uitgeverij:
Boekscout
Genre:
Non-Fictie : autobiografische roman.
Cover en flaptekst:
Een prachtige foto. Op de voorgrond een roze bloem op de stenen. Zonlicht dat zorgt voor mooie achtergrond kleuren.
Een indrukwekkende en emotionerende flaptekst.
De auteursfoto en informatie vind ik een waardevolle toevoeging.
Quote:
Pagina 9:
Zoals de zon in een split second mist kan verdrijven, zo baadde het kribje plotseling in een stralend licht en was mijn hoofd weer helemaal helder. Met mijn ogen wijd open, verdween het fysiek ongemak naar de achtergrond en werd mijn hele wezen overspoeld door een tintelende, behaaglijke warmte. Overmand door ontroering liet ik mijn tranen de vrije loop. Vol verwondering keek ik naar je. Eindelijk, je was er! Mijn hart barstte uit zijn voegen van tederheid, liefde en oneindige dankbaarheid. Mijn dochter, van mij! Je lag met je gezichtje van mij afgewend, ik zag een bos zwarte haren op je achterhoofd, je opgetrokken beentjes onder je beluierde billen. Je kleine mollige rechterhandje met vijf piepkleine vingertjes eraan.
Het verhaal:
Ervan uitgaande dat er een vrije keuze is: wat is het dat de hedendaagse vrouw doet beslissen om moeder te worden en voor het ouderschap te gaan? Is het iets triviaals met hormonen, de biologische klok? Heeft het te maken met ons onderbewuste oerinstinct, dat uiteindelijk toch door onze gecultiveerde evolutie heen dringt en, ten spijt van ‘de pil’, zijn plaats opeist? Waarschijnlijk ligt er meer aan ten grondslag en is het iets gecompliceerder dan dat.
In dit boek beschrijf ik mijn persoonlijke zoektocht naar het antwoord op die ene vraag. Op een leeftijd waarop er meer achter mij ligt dan voor mij wandel ik met de wijsheid van nu het levenspad in omgekeerde richting nog eens af. Ik neem je als lezer mee naar gebeurtenissen en herinneringen van voorheen, zoekend naar de referentiekaders die mij voor het moederschap deden kiezen.
Mijn leesbeleving:
Dit levensverhaal van een krachtige en moedige vrouw is beeldend geschreven.
Eerst een ontwaken in een ziekenhuisbed. Als de herinneringen langzaam terug sijpelen vormen ze een beeld. Een kleine meisjesbaby ligt in een ziekenhuisbedje.
Ontroerend het moment dat de vrouw in het ziekenhuisbed beseft dat haar allergrootste wens waarheid is geworden; moeder worden van een gezonde dochter.
Dan volgen we het levensverhaal van de vrouw, Inge van der Vies, vanaf het moment in de winter van 1957 toen haar wiegje ergens in Eindhoven stond. Ze schetst een tijdsbeeld van het opgroeien in een traditioneel gezin. Vader die werkt en moeder die thuis voor de kinderen en het reilen en zeilen in de huishouding zorgt.
Inge wordt keer op keer hard geslagen door het leven; hetzij door het gecreëerde mijnenveld doordat ruzies de thuissituatie op scherp zetten, het vele verhuizen doordat haar vader op andere plekken werk krijgt, haar puberteit met alle hoogte en dieptepunten, verliefdheden die veranderen in hechten en houden van, desastreuze hartverscheurende door volwassenen gemaakte beslissingen als waren ze God zelf die een jong leven in het ongeluk storten en bijna de toekomst ontnemen.
Ik hen diep respect voor de veerkracht die Inge toont. Haar continue als een feniks uit de as herrijzenissen. Haar grote hart en haar liefdevolle omgang met kinderen. De passionele liefdesrelaties. Haar liefde en fascinatie voor Spanje. Alles zo beeldend en filmisch beschreven alsof je als lezer eerste rang zit in de bioscoop.
Haar kinderwens die ikzelf in iedere vezel van mijn lijf voelde. Ik heb drie kinderen. Ze krijgen was niet makkelijk. Toen ze er waren volgden zware depressies en psychosen. Onze zoon overleed en dat zorgde bij mij voor PTSS. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik mijn twee dochters nog gezond en levend om mij heen heb. Het moederschap is niet vanzelfsprekend en als je kinderen hebt helaas ook niet.
Psychisch kwetsbaar zijn in combinatie met Niet Aangeboren Hersenletsel is niet een gemakkelijke combinatie. Toch voel ik een diepe liefde voor mijn kinderen. Ook de liefde van mijn man voor mij is zeer waardevol. Net als de liefde en bescherming van onze hond. Door haar durf ik de straat weer op. Het leven is geen roze wolk en het moederschap ook niet altijd. Daar ben ik eerlijk over.
Wat ik zo emotioneel vond is dat Inge alles voor elkaar had: een lieve betrokken man met drie kinderen waarvan zij de bonusmoeder was en een prachtige woonomgeving. Alle seinen op groen zou je zeggen. En dan blijkt dat een desillusie te zijn. Terwijl de biologische klok genadeloos doortikte. Als dan toch nog de prins op het witte paard verschijnt is dat een droom die uitkomt. Met als kers op de taart een nieuw leven ontstaan uit deze liefde.
De begrijpelijke afwegingen en keuzes die leiden tot een uittocht vertroebelden opnieuw het zicht in mijn ogen. Wat gunde ik hen een toekomst vol geluk en gezondheid.
Ik ben benieuwd naar een eventueel vervolg.
Bedankt Inge dat ik een inkijk gekregen heb in jouw leven.
Ik geef 5 sterren.
Een beeldende en krachtige schrijfstijl. Metaforisch en reflecterend. Inzichten gevend. Leerzaam en meeslepend. Hartverscheurend en emotioneel. Hoopgevend en vertederend.
Het leven valt niet te plannen en is niet maakbaar hoe graag je dat ook wilt. Kinderen neem je niet maar je mag blij en dankbaar zijn dat je ze (kunt) krijgen. En dat laatste sijpelt door in alle woorden van Inge.
Bedankt Inge en Attie dat ik dit boek mocht lezen en recenseren voor de boekentoer..