Wind tegen liefde in tijden van dementie

Recensie van:
Wind tegen
Liefde in tijden van dementie
Auteur :
Anne Bannink
werkte tot aan haar pensioen als universitair hoofddocent taalkunde bij de opleiding Engels aan de Universiteit van Amsterdam. Nu is ze mantelzorger en schrijfster.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Schaep14 in ruil voor mijn recensie. Hartelijk dank!
Uitgeverij: Schaep14
Genre: non-fictie
Cover en flaptekst:
De cover vind ik prachtig. Passend bij het onderwerp. Voor mij symboliseert het de wisselvalligheid van het menselijk brein: tot in perfectie en duidelijk ingekaderde kleuren die de wereld van alledag betekenis en duidelijkheid geven. Totdat er vanuit het niets een beker water overheen gegoten wordt en de kleuren langzaam vervagen en alles zijn betekenis verliest al zie je in je hoofd nog wel wat het is. Je brein maakt niet meer de connectie om het in spraak om te buigen.
Een indrukwekkende flaptekst die nieuwsgierig maken naar dit verhaal.
Quote:
Pagina 152:
Na afloop van het gesprek maken mijn zus en ik een draaiboek. Maandag brengen twee zonen de spullen van mijn moeder van de opslag naar het huis. Dinsdag richten we zijn kamer in. Woensdagmiddag gaat Henk naar Rogier, een nachtje logeren, zodat ik zijn kleren en persoonlijke spullen kan inpakken. En een paar schilderijen waaraan jij is gehecht. Donderdagochtend wordt de piano, die hij godzijdank gewoon mag meenemen, verhuisd. En donderdagmiddag wordt hij om een uur of twee door Rogier naar zijn nieuwe appartementje gebracht, waar Wouter op ze zal wachten. Ik ben een begrafenis aan het regelen. De begrafenis van een intens gelukkig huwelijk.
Mooie teksten:
That’s how it is on this bitch of an earth
Samuel Beckett
Love alters not with his brief hours and weeks, but bears it out even to the edge of Doom
William Shakespeare, Sonnet 116
Van hoofd naar schouder loopt de stille bocht waarin ik vrede vind, windstille lijn, grensvlak van weelde en gemis, de zachte komma, diepe orgelpunt, waarin ik wonen wil als in een duin. Lieve lijn.
Vasalis
Het verhaal:
Schriftelijke observaties van Anne Bannink langs lichte lijnen, verdrietige confrontaties en manmoedige pogingen staande te blijven naast haar man Henk die de diagnose Lewy Body krijgt. Dementie met hallucinaties, periodes van mentale afwezigheid, moeite met overzicht houden, plannen en organiseren, concentratie verlies en moeite met bewegen, stijfheid, beven en trillen.
Mijn leesbeleving:
In duidelijke korte notities weet Anne Bannink het slopende, nietsontziende aftakelingsproces van de ziekte Lewy Body bij haar man Henk glashelder over te brengen op de lezer. De ziekte die zich als een sluipmoordenaar in het brein nestelt en daar alles uitgumt wat haar man Henk tot de persoon maakte die hij eens was. Een levenslustige, humoristische, lieve, betrokken en wijze man, echtgenoot en vader.
Denk je eens in dat je de woorden die je wilt zeggen zich vormen in je hoofd en dat je ze ook voor je ziet maar dat je er vervolgens niet bij kunt komen om ze daadwerkelijk uit te spreken. Hallucinaties die zo levensecht zijn dat ze op de werkelijkheid lijken. Continue onrust, de volgorde van normale dagelijkse handelingen vergeten. Slopend voor de patiënt zelf maar ook voor de levenspartner.
Naast dementie kreeg de man van Anne ook de ziekte van Parkinson. Dus je brein takelt af en je lijf ook. Dubbelop dus. Dat maakte mij verdrietig en moedeloos. Ieder woord dat Anne Bannink naar aanleiding van de gebeurtenissen met haar man heeft geschreven voelde ik tot diep in mijn hele wezen. Ze raakten me, hechten zich vast in mijn psyche en lijf. De schrijfstijl is beeldend. Ik zag alles voor me.
Wat het met Anne deed was tastbaar gemaakt zodat ik meerdere malen de neiging had tijdens het lezen om haar in mijn armen te nemen en te troosten. Datzelfde had ik bij haar man. Ik wilde een baken van hoop en licht zijn in de grilligheid van deze verwoestende liefde. Anne is erin geslaagd om de mens achter de ziekte Lewy Body te tonen. En dat de liefde voor elkaar nooit verdwijnt.
Het meest hartverscheurende moment vond ik toen Henk naar een verpleeghuis moest verhuisde. Ik begreep de noodzaak maar mijn hart huilde mee met Anne en haar zoons. Ik hervond mijn gemoedsrust nadat Anne beschreef hoe het leven voor Henk was in het verpleeghuis. De liefdevolle verzorging en de activiteiten met de bewoners. De, toch nog, onderlinge contact mogelijkheden en gesprekjes met hen.
Dit verhaal deed me ook teruggaan naar het verleden. Mijn lieve opa werd door diverse hersenbloedingen dement. Later kreeg hij er Parkinson bij. Ondanks dat hij niet of moeilijk kon communiceren en bewegen de liefde voor hem bestaan. Ik zocht hem vaak op in het verpleeghuis waar hij woonde. We genoten van de momenten samen. Later hoorde ik via een medium dat hij gedurende zijn leven veel van mij gehouden heeft. Nu bleef hij met mij verbonden doordat hij mijn beschermengel is. Gedurende zijn leven werd hem het spreken onmogelijk gemaakt maar in zijn ogen las ik belangstelling, liefde en betrokkenheid. Ik mis hem nog iedere dag.
De liefde verdwijnt nooit ook niet als dementie bezit van iemand neemt. Ik heb na het lezen van dit boek diep respect gekregen voor Anne Bannink. Ondanks de felle tegenwind, aar moeheid en het verdriet blijft ze doorgaan tegen de storm op tornen. Zo blijft zij ondanks de verdrukking op momenten ook heel sterk en domweg gelukkig.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een intense, rauwe, hartverscheurende, beeldende maar ook liefdevolle, humoristische en vlijmscherpe schriftelijke weergave van het leven met Lewy Body en Parkinson. Ondanks hoe loodzwaar het vaak is toch doorgaan met het in contact blijven met haar man. Aftasten wat mentaal en fysiek nog wel mogelijk is. De liefde voor elkaar dooft nooit.
Bedankt dat ik dit boek mocht lezen en recenseren Anne Bannink.
Hopelijk blijf je doorgaan met schrijven. Je bent er goed in om je lezers geboeid te houden. Alle liefde, warmte, troost en sterkte gewenst.
Jouw verhaal biedt kracht, hoop en is een lichtend baken voor hen in soortgelijke situaties.