Het kind in de golven

Recensie van:
Het kind in de golven
Vertaald uit het Frans door:
Gerda Rijsselaere
Franse titel:
Rien ne t’efface
Auteur :
Michiel Bussi
(1965) is van opleiding geograaf, maar legde zich toe op het schrijven van thrillers. Dankzij zijn razend spannende boeken vol intrigerende personages, zorgvuldig opgebouwde suspense en geniale plottwist groeide hij uit tot een van de populairste schrijvers van Frankrijk.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar paperback ontvangen van Standaard uitgeverij in ruil voor mijn recensie en tevens neem ik deel aan de Chicklit.nl leesclub o.l.v. Hilma Werf.
Uitgeverij:
Standaard
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Ik vind de kleuren prachtig. En telkens zie je weer meer. Een vrouw die uitkijkt over de woeste golven alsof ze iemand zoekt. De opspattende schuimende golven blauw en dan onderin rood. De weerspiegeling van een kind op de fiets en bergen. Zoveel symboliek. De golven kun je vertalen naar gevoelens van heftige opspattende woede maar ook van verdriet. Rood symboliseert liefde maar ook bloed. Bloed dat gevloeid heeft. Je er water symboliseert gek genoeg ook het vruchtwater in de baarmoeder. Dan refererend aan de titel kind in de golven. Verzwolgen of wordt het kind beschermd als in de beslotenheid van de baarmoeder. Gewiegd in de golven tot in de eeuwigheid. Terwijl het in de moederschoot maar 9 maanden duurt voordat de warme, zorgeloze bescherming weg valt en het leven een aanvang neemt.
De flaptekst is hartverscheurend en informerend.
De informatie over de auteur vind ik een waardevolle toevoeging.
Quote:
Pagina 8:
Eerste leven De Babyziel
Ik zal het je uitleggen, Maddi. Zo ingewikkeld is het niet. Babyziel zijn zielen die aan hun reis beginnen. Zij ontdekken het leven en de dood. In dit stadium is hun enige doel te leren overleven.
Pagina 43:
Tweede leven De Kinderziel
Het tweede leven van de ziel, Maddi, is de fase waarin men begrijpt dat men niet alleen voor zichzelf leeft. De anderen tellen mee, ze doen ertoe. De ziel moet leren om boven zijn driften uit te stijgen of op zijn minst in bedwang te houden, hij moet leren om listen te gebruiken, te spelen, te bedriegen, te verleiden, lief te hebben.
Pagina 109:
Derde leven De Jonge Ziel
Jonge zielen zijn ongeduldig, Maddi, ambitieus, moedig, maar ook egoïstisch. Ze willen absoluut een spoor nalaten, maar ze weten niet dat ze daar nog tijd voor hebben. Zoveel tijd en zoveel andere levens. Als de wereld alleen uit jonge zielen zou bestaan, zou hij al snel in vuur en vlam staan. Maar zonder jonge zielen zou de wereld vlees nog bloed hebben.
Pagina 267:
Vierde leven De Volwassen Ziel
Als de zielen de volwassenheid bereiken, zijn ze bijna aan hun laatste reis toe. Ze zijn eerder spaarzaam met de tijd in plaats van hem te verkwisten. Ze zijn niet langer op zoek, ze zijn tot rust gekomen. Voor de hongerige en dorstige jonge zielen kan het lijken alsof ze geen verlangens meer hebben. Het zijn zielen zoals die van jou, Maddi. Ze zijn simpelweg verzadigd. Ze hoeven in deze wereld niets meer te bewijzen of te zoeken, het zijn de bewakers van de vrede.
Mooie tekst:
Als ik zijn vleugels had geknipt
Zou hij van mij zijn
En zou hij niet zijn weggevlogen
Ja, maar dan...
Zou hij geen vogel meer zijn En het is
de vogel die ik liefhad
uit "Txoria txori", Joxean Artze
Het verhaal:
21 juni 2010. Op het strand van het Baskische Saint-Jean-de-Luz verdwijnt de kleine Esteban, tien jaar oud. Niemand heeft iets gezien. Maddi, zijn moeder, kan het zichzelf nooit vergeven dat ze hem even uit het oog verloor.
Exact tien jaar later duikt op hetzelfde strand een jongen op die wel een dubbelganger lijkt, een tweelingbroer. Ook tien jaar, dezelfde glimlach, dezelfde indigoblauwe zwemshort. Maar hij heet Tom en woont in de Auvergne.
Voor Maddi staat het vast: Tom is haar zoon – een gereïncarneerde Esteban. Om hem te kunnen volgen, om hem te beschermen, laat ze alles achter. Want niets laat zich uitwissen. Niet de liefde van een moeder, niet de haat.
Mijn leesbeleving:
Voordat ik deelnam aan deze leesclub kon je het boek ook winnen op Hebban. Toen heb ik een sneak preview gelezen en ik was gelijk verkocht en wilde doorlezen. Toen zag ik de leesclub oproep en heb gereageerd. Ik zat niet bij de winnaars en heb toen succesvol een recensie-exemplaar bij de Standaard uitgeverij of Manteau aangevraagd waardoor ik alsnog mee kon doen aan de leesclub.
Toen ik begon te lezen heb ik aan een stuk doorgelezen tot pagina 69. Volledig in het verhaal en afgesloten van de wereld. Het is heel moeilijk het boek weg te leggen. Zodra ik de letters weer zie en ze woorden vormen die ik begrijp lees ik weer verder.
Voor mij is dit verhaal indrukwekkend, hartverscheurend, herkenbaar, ik verloor zelf een kind een zoon onder andere omstandigheden maar ik herken de radeloosheid, de blinde paniek, het verdriet zonder bodem en het gevoel alsof er iets uit je lijf is gescheurd zonder verdoving. Logischerwijs kan ik me goed verplaatsen in de wereld van Maddi Liberié.
Ik vind de personages goed neergezet en uitgewerkt. Maddi komt weliswaar wereldvreemd en wat warrig over maar (helaas) herken ik het als complexe onverwerkte rouw, PTSS en het moeten missen van een kind. Ik verbaasde me er echter over dat ze fulltime en zelfstandig als huisarts kon werken met zoveel demonen uit het verleden. Doordat je zo meegesleurd wordt in je gevoelens van verdriet, woede, radeloosheid en een leeg gevoel van gemis van wat je intens lief had kom je volgens mij zo over. Ik herken het omdat ik bijna tien jaar geleden ook een zoon verloor. Ik was, nadat ik het boek uitlas, ook boos op bepaalde personages. Zoveel maskers dragen, zo’n huichelarij en een wolf in schaapskleren. Op de loop gaan met het thema reïncarnatie voor je eigen gewin. Reeds radeloze mensen in het ongeluk storten. Ik kon niet eens rustig worden. Dat laat ook de sublimiteit van de schrijver zien. Om dit effect op lezers te hebben.
Het politiekorps vond ik eerst een Louis de Funes zooitje bij elkaar maar later toch meer gefocust, Nectaire en Aster vond ik uniek in hun doen en laten, wereldvreemd, intrigerend om hun kennis en kunde van alles om hen heen. Gabriel vond ik verrassend en sterk neergezet. Tom vond ik een lieve, dromerige maar ook verrassend uit de hoek komend karakter. Wel moest ik goed opletten en nalezen als hij interactie had met Gabriel. Maar die stukken vond ik dus wel heel diepgaand en speciaal. Psychiater Wayan deed mij sterk denken aan Pershad uit Terugkeer van Pershad geschreven door Lal Goerdayal. Niet alleen door zijn zelfde etnische achtergrond maar ook het reïncarnatie vlak. Ik mocht hem wel. De schrijver dringt zijn kennis over reïncarnatie niet aan de lezer op maar ik merkte dat hij mij nog meer leerde over dit mij fascinerende onderwerp. Het thema vind ik heel interessant en ik geloof daar ook in. Ik heb ook na het uitlezen op Google veel over Dr. Ian Stevenson gelezen. Geloofwaardig.
De schrijfstijl is beeldend en filmisch. Wel moest ik meerdere malen goed opletten wat ik nu gelezen had omdat het dan zo diep en intens eraan toe ging.
Het boek is deels origineel. Eerder las ik Terugkeer van Pershad van Lal Goerdayal. Dat gaat ook over reïncarnatie vanuit spiritueel, op basis van geloof en de wetenschap benaderd. Een verhaal zoals dat van kind in de golven met daarin reïncarnatie had ik nog niet eerder gelezen. Ik moest eerst wat zoeken naar de opbouw, wennen aan de personages maar toen dat klaar was vond ik het een goede opbouw. De spanning zat er goed in door de macabere gebeurtenissen die zich opvolgden en de mysteries rondom Esteban met de reïncarnatie vraagstukken. Er zitten voortdurend verrassende plottwists in dit verhaal. Voortdurend word je weer op je andere been gezet. Vermoeiend maar gek genoeg blijf je ook geboeid door lezen. Omdat je wilt weten hoe het in elkaar steekt.
Het was een uniek verhaal geënt op een diep trieste gebeurtenis waarbij ik veel herkende van de gevoelens van pijn, waanzin en verdriet. Het belichten van het thema reïncarnatie en de gedachten van mensen daarover vanuit diverse oogpunten. Dat het zelfs onderwerp kon zijn van iemands ultieme wraak plan vond ik het toppunt van waanzin maar ook ingenieus bedacht. Spirituele elementen vermengd met misdaad dat vond ik mooi gedaan. Wat ik minder leuk vond is dat Maddi zoveel onrecht en pijn aangedaan werd. Dat verdiende zij niet. Ook dat er zovelen het zwijgen op werd gelegd. En dat diegene daar wel heel makkelijk mee weg kwam. Het deed mij ook denken aan het boek Terugkeer van Pershad geschreven door Lal Goerdayal.
Maddi was mijn favoriete personage. De wijze hoe ze een liefdevolle mama probeerde te zijn voor Esteban. De, helaas, voelbare emoties van pijn, verdriet en waanzin veroorzaakt door verdriet waardoor ze continu een vrouw op missie was. Verbeten op jacht naar bewijzen, sporen en herkenning van wat eens geweest en bestaan had en zich nu openbaarde in een ander levend wezen. Dat ze na zoveel verdriet toch nog liefde kon geven. Zielig hoe PTSS haar kapot maakte. Maar dat ze later ook krachtiger werd en weer liefde vond.
De auteur kende ik nog niet. Graag zou ik meer van deze auteur willen lezen. Een zeer verrassende plot. Zo had ik het niet verwacht. Omdat ik telkens op het verkeerde been gezet werd met telkens weer andere zinspelingen. De plot deed de wereld om mij heen nog lang na trillen.
Mijn mening:
Ik geef 4
Prima en uitvoerig opgebouwd verhaal. Verrassende plottwists, personages die een ongekende en onverwachte indruk op me achterlieten. Gedetailleerd uitgewerkte personages. Ze kwamen voor mijn ogen echt tot leven. Sommigen kropen ook onderhuids. Een fascinerend en intrigerend onderwerp. Op mooie wijze gebracht met nieuwe inzichten voor mij. Een verhaal met vele mysteries die niet gelijk ontrafeld werden maar stapsgewijs. Daardoor bleef het boeiend tot de laatste letter. De plot had ik niet verwacht en overrompelde mij volledig. Wetenschap, geloof en overtuigd zijn van iets gingen hand in hand. Een gevaarlijk en explosief geheel. Gedreven door jaloezie en het nemen van wraak en genoegdoening halend waarbij een leven niets waard blijkt.
Rauw, pijnlijk herkenbaar, hartverscheurend, macaber, mysterieus, educatief, liefde die de grenzen van leven en dood overstijgt. Spanning ten top. Wie kun je vertrouwen en wie niet?
Ik vind dit boek een boek dat hopelijk vele lezers gaat krijgen. De thematiek en het verhaal zijn van ongekende klasse.
Chicklit.nl hartelijk dank dat ik mee mocht doen met de leesclub met een eigen exemplaar. Standaard uitgeverij Manteau hartelijk dank voor het recensie-exemplaar.
Hilmar Werff hartelijk dank voor het begeleiden van deze leesclub.
Ik gun Maddi de liefde, geborgenheid, warmte en koestering van een Regenboog kind in het allermooiste levenslicht.